அபிராமி அந்தாதி: திருத்தங்களுக்கு இடையிலான வேறுபாடு
உள்ளடக்கம் நீக்கப்பட்டது உள்ளடக்கம் சேர்க்கப்பட்டது
No edit summary |
No edit summary |
||
வரிசை 394:
அம்மா! அபிராமித்தாயே! நான் முன் செய்த தவப் பயனே, இப்பிறவியில் உன்னை மறவாமல் நல்வழி நின்று வணங்குகின்றேன். <br>
இன்னும் வணங்கிக் கொண்டேயிருப்பேன். <br>
</td>
<tr>
<td>26:</td>
<td>
ஏத்தும் அடியவர், ஈரேழ் உலகினையும் படைத்தும் <br>
காத்தும் அழித்தும் திரிபவராம்,- கமழ்பூங்கடம்பு <br>
சாத்தும் குழல் அணங்கே.- மணம் நாறும் நின் தாளிணைக்கு என் <br>
நாத் தங்கு புன்மொழி ஏறியவாறு, நகையுடைத்தே. <br>
</td>
<td>
பதினான்கு உலகினையும் முறையாகப் படைத்தும், காத்தும், அழித்தும் <br>
தொழில் புரியும் தேவாதி தேவர்கள் முறையே பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் என்னும் மும்மூர்த்திகளாவார்கள். <br>
இம் மும்மூர்த்திகளும் போற்றி வணங்கக்கூடிய அன்னை, அபிராமியேயாகும். <br>
இத்துணை பெருமையும், மணம் வீசுகின்ற கடம்ப மாலையையும் அணிந்தவளாகிய ஆரணங்கே! <br>
மணம் வீசுகின்ற நின் இணையடிகளில், எளியேனாகிய என்னுடைய நாவினின்று தோன்றிய வார்த்தைகளைச் <br>
(அபிராமி அந்தாதி) சாத்துகின்றேன். அவ்வாறு நின் திருவடியில் என் பாடல் ஏற்றம் பெற்றிருப்பது, எனக்கே நகைப்பை விளைவிக்கின்றது.<br>
</td>
<tr>
<td>27:</td>
<td>
உடைத்தனை வஞ்சப் பிறவியை, உள்ளம் உருகும் அன்பு <br>
படைத்தனை, பத்ம பதயுகம் சூடும் பணி எனக்கே <br>
அடைத்தனை, நெஞ்சத்து அழுக்கையெல்லாம் நின் அருட்புனலால் <br>
துடைத்தனை,- சுந்தரி - நின் அருள் ஏதென்று சொல்லுவதே. <br>
</td>
<td>
அபிராமி அன்னையே! நான் அகத்தே கொண்டிருந்த ஆணவம், கன்மம், மாயை என்கிற பொய் ஜாலங்களை உடைத்தெறிந்தாய். <br>
பக்திக்கனல் வீசும் அன்பான உள்ளத்தினை அளித்தாய். இந்த யுகத்தில் நின் தாமரை போலும் <br>
சேவடிக்குப் பணி செய்ய எனக்கு அருள் புரிந்தாய். என் நெஞ்சத்திலேயிருந்த அழுக்கையெல்லாம் <br>
துப்புரவாக உன்னுடைய அருள் வெள்ளத்தால் துடைத்தாய். பேரழகு வடிவே! <br>
நின் அருளை எப்படி நான் வாய்விட்டு உரைப்பேன்! <br>
</td>
<tr>
<td>28:</td>
<td>
சொல்லும் பொருளும் என, நடம் ஆடும் துணைவருடன் <br>
புல்லும் பரிமளப் பூங்கொடியே. நின் புதுமலர்த் தாள் <br>
அல்லும் பகலும் தொழுமவர்க்கே அழியா அரசும் <br>
செல்லும் தவநெறியும், சிவலோகமும் சித்திக்குமே. <br>
</td>
<td>
தூய்மையான சொல்லோடு இணைந்த பொருள் போல ஆனந்தக் கூத்தாடும் துணைவருடன் <br>
இணைந்து நிற்கும் மணம் வீசுகின்ற அழகிய பூங்கொடி போன்றவளே! அன்றலர்ந்த பரிமள <br>
மலரைப் போல உள்ள உன் திருவடிகளை இரவென்றும், பகலென்றும் பாரமால் தொழுகின்ற <br>
அடியார் கூட்டத்திற்கே என்றும் அழியாத அரச போகமும், நல்ல மோட்சத்திற்கான தவநெறியும், சிவபதமும் வாய்க்கும். <br>
</td>
<tr>
<td>29:</td>
<td>
சித்தியும் சித்தி தரும் தெய்வம் ஆகித் திகழும் பரா <br>
சக்தியும், சக்தி தழைக்கும் சிவமும், தவம் முயல்வார் <br>
முத்தியும், முத்திக்கு வித்தும், வித்து ஆகி முளைத்து எழுந்த <br>
புத்தியும், புத்தியினுள்ளே புரக்கும் புரத்தை அன்றே. <br>
</td>
<td>
அபிராமித் தேவி! நீயே சகலத்திற்கும் சித்தியாவாய். அச்சித்தியைத் தரும் தெய்வமான ஆதி சக்தியாகவும் திகழ்கின்றாய்.<br>
பராசக்தியாகிய நீ கிளைத்தெழக் காரணமான பரமசிவமும், அச்சிவத்தைக் குறித்துத் தவம் செய்யும் <br>
முனிவர்களுக்கு முக்தியும், அம் முக்தியால் ஏற்படுகின்ற விதையும், அவ்விதையில் ஏற்பட்ட ஞானமும், <br>
ஞானத்தின் உட்பொருளும், என் நின்று, சகல பந்தங்களினின்று, காக்கக்கூடிய தெய்வம் திரிபுர சுந்தரியாகிய உன்னைத் தவிர வேறு யார் உளர்? <br>
</td>
<tr>
<td>30:</td>
<td>
அன்றே தடுத்து என்னை ஆண்டுகொண்டாய், கொண்டது அல்ல என்கை <br>
நன்றே உனக்கு? இனி நான் என் செயினும் நடுக்கடலுள் <br>
சென்றே விழினும், கரையேற்றுகை நின் திருவுளமோ.- <br>
ஒன்றே, பல உருவே, அருவே, என் உமையவளே. <br>
</td>
<td>
அபிராமி அன்னையே! என் உமையவளே! நான் பாவங்களைச் செய்வதற்கு முன்பே என்னை தடுத்தாட் கொண்டவளே! <br>
நான் பாவங்களையே செய்தாலும், நடுக்கடலில் சென்று வீழ்ந்தாலும், அதனின்று காப்பது நின் கடைமையாகும். <br>
என்னை ஈடேற்ற முடியாது என்று சொன்னால் நன்றாகாது. இனி உன் திருவுளம்தான் என்னைக் கரை ஏற்ற வேண்டும் <br>
(பந்தபாசக் கடலில் இருந்து முக்திக் கரை ஏற்றுதல்). ஒன்றாகவும், பலவாகவும், விளங்குகின்ற என் உமையவளே! <br>
</td>
<tr>
<td>31:</td>
<td>
உமையும் உமையொருபாகனும், ஏக உருவில் வந்து இங்கு <br>
எமையும் தமக்கு அன்பு செய்யவைத்தார், இனி எண்ணுதற்குச் <br>
சமையங்களும் இல்லை, ஈன்றெடுப்பாள் ஒரு தாயும் இல்லை, <br>
அமையும் அமையுறு தோளியர்மேல் வைத்த ஆசையுமே. <br>
</td>
<td>
அபிராமித் தேவியே! நீயும், உன்னைப் பாகமாகவுடைய எம்பிரானும், ஆண்பாதி, பெண்பாதி <br>
என்ற நிலையில் காட்சியளித்ததோடு அல்லாமல், என்னை உங்களுக்குத் தொண்டு செய்யும்படியாகவும் அருள்புரிந்தீர்கள்.<br>
ஆகவே எனக்கன்றி இனிச் சிந்திப்பதற்கு ஒரு மதமும் இல்லை. என்னை ஈன்றெடுக்க ஒரு தாயும் இல்லை. <br>
வேய் (மூங்கில்) போன்ற தோளையுடைய பெண்ணின் மேல் வைத்த ஆசையும் இல்லாமல் ஒழிந்தது. <br>
</td>
<tr>
<td>32:</td>
<td>
ஆசைக் கடலில் அகப்பட்டு, அருளற்ற அந்தகன் கைப் <br>
பாசத்தில் அல்லற்பட இருந்தேனை, நின் பாதம் என்னும் <br>
வாசக் கமலம் தலைமேல் வலிய வைத்து, ஆண்டு கொண்ட <br>
நேசத்தை என் சொல்லுவேன்?- ஈசர் பாகத்து நேரிழையே. <br>
</td>
<td>
அபிராமித்தாயே! எந்தன் ஈசன் இடப்பாகத்தில் தானொரு பகுதியாக அமைந்தவளே! அம்மா! <br>
நான் கொடிய ஆசையென்னும் துயரக் கடலில் மூழ்கி இரக்கமற்ற எமனின் பாச வலையில் சிக்கியிருந்தேன். <br>
அத் தருணத்தில் பாவியாகிய என்னை மணம் பொருந்திய உன்னுடைய பாதத் தாமரையே <br>
வலிய வந்து என்னை ஆட்கொண்டது! தாயே! நின் அரும்பெரும் கருணையை என்னென்று உரைப்பேன்! <br>
</td>
<tr>
<td>33:</td>
<td>
இழைக்கும் வினைவழியே அடும் காலன், எனை நடுங்க <br>
அழைக்கும் பொழுது வந்து, அஞ்சல் என்பாய். அத்தர் சித்தம் எல்லாம் <br>
குழைக்கும் களபக் குவிமுலை யாமளைக் கோமளமே. <br>
உழைக்கும் பொழுது, உன்னையே அன்னையே என்பன் ஓடிவந்தே <br>
</td>
<td>
தாயே! அபிராமியே! நான் செய்த தீய வழிகளுக்காக என்னை நெருங்குகின்ற எமன் என்னைத் துன்புறுத்தி, <br>
வதைக்கும் பொழுது, தாயே உன்னை அழைக்க, அஞ்சேல் என ஓடிவந்து காப்பவளே! சிவ பெருமானின் <br>
சித்தத்தையெல்லாம் குழையச் செய்கின்ற சந்தனம் பூசிய குவிந்த முலைகளையுடைய இளமையான கோமளவல்லித் தாயே! <br>
மரண வேதனையில் நான் துன்புறும் போது உன்னை, 'அன்னையே' என்பேன். ஓடிவந்து என்னைக் காத்தருள்வாய்! <br>
</td>
<tr>
<td>34:</td>
<td>
வந்தே சரணம் புகும் அடியாருக்கு, வானுலகம் <br>
தந்தே பரிவொடு தான் போய் இருக்கும்--சதுர்முகமும், <br>
பைந் தேன் அலங்கல் பரு மணி ஆகமும், பாகமும், பொற் <br>
செந் தேன் மலரும், அலர் கதிர் ஞாயிறும், திங்களுமே. <br>
</td>
<td>
தாயே! அபிராமி, நீ நான்முகங்களையுடைய பிரம்மனின் படைப்புத் தொழிலில் இருக்கின்றாய்! <br>
பசுமையான தேன் கலந்த துபள மாலையையும், நவமணி மாலைகளையும் அணிந்த மார்பினனாகிய திருமாலின் மார்பில் இருக்கின்றாய்! <br>
சிவபெருமானின் இடப்பாகத்திலும், பொன் தாமரை மலரிலும், விரிந்த கதிர்களுடைய சூரியனிடத்திலும், சந்திரனிடத்தும் தங்கியிருக்கின்றாய்.<br>
உன்னைச் சரணமென்று வந்தடையும் பக்தர்களைத் துயரங்களிலிருந்து நீக்கி, வானுலக வாழ்வைக் கொடுப்பவள் நீயே. <br>
</td>
<tr>
<td>35:</td>
<td>
திங்கட் பகவின் மணம் நாறும் சீறடி சென்னி வைக்க <br>
எங்கட்கு ஒரு தவம் எய்தியவா, எண் இறந்த விண்ணோர்-- <br>
தங்கட்கும் இந்தத் தவம் எய்துமோ?- தரங்கக் கடலுள் <br>
வெங் கண் பணி அணைமேல் துயில்கூரும் விழுப்பொருளே. <br>
</td>
<td>
அன்னையே! அபிராமியே! திருப்பாற்கடலிற் சிவந்த கண்களையுடை பாம்புப் படுக்கையில் வைஷ்ணவி <br>
என்னும் பெயரால் அறிதுயில் அமர்ந்தவளே! பிறைச் சந்திரனின் மணம் பொருந்திய அழகிய பாதங்களை <br>
எம்மேல் வைக்க நாங்கள் செய்த தவம்தான் என்னவோ! விண்ணுலகத் தேவர்களுக்கும் இந்தப் பாக்கியம் கிட்டுமோ! <br>
</td>
<tr>
<td>36:</td>
<td>
பொருளே, பொருள் முடிக்கும் போகமே, அரும் போகம் செய்யும் <br>
மருளே, மருளில் வரும் தெருளே, என் மனத்து வஞ்சத்து <br>
இருள் ஏதும் இன்றி ஒளி வெளி ஆகி இருக்கும் உன்தன் <br>
அருள் ஏது.- அறிகின்றிலேன், அம்புயாதனத்து அம்பிகையே. <br>
</td>
<td>
குவிந்த தனங்களையுடைய அபிராமியே! நீ பொருளாக இருக்கின்றாய் என்கிறார்கள். <br>
பிறகு அப்பொருளால் நுகரப்படும் போகமும் நீயே என்கிறார்கள். பிறகு அப்போகத்தால் <br>
ஏற்படுகின்ற மாயையாகவும் இருக்கின்றாய் என்றும், அம்மாயையில் தோன்றி விளங்கும் <br>
தெளிவாகவும் விளங்குகின்றாய் என்றும் கூறுகின்றார்கள்; இவ்வாறு பல கூறுபாடுகளாகவுள்ள நீயே <br>
என் மனத்தில் அஞ்ஞான மாயை அகற்றி தூய ஞான ஒளியை ஏற்றியிருக்கின்றாய். <br>
பரவொளியாய் விளங்கும் அபிராமியே! நின் திருவருளின் மகிமையை உணர மாட்டாது மயங்குகின்றேன். <br>
</td>
<tr>
<td>37:</td>
<td>
கைக்கே அணிவது கன்னலும் பூவும், கமலம் அன்ன <br>
மெய்க்கே அணிவது வெண் முத்துமாலை, விட அரவின் <br>
பைக்கே அணிவது பண்மணிக் கோவையும், பட்டும், எட்டுத் <br>
திக்கே அணியும் திரு உடையானிடம் சேர்பவளே. <br>
</td>
<td>
என் அபிராமி அன்னையே! நின் அருட் கரங்களில் அணிவது இனிய கரும்பும், மலர்க் கொத்துமாகும். <br>
தாமரை மலரைப் போன்ற மேனியில் அணிந்து கொள்வது, வெண்மையான நன்முத்து மாலையாகும். <br>
கொடிய பாம்பின் படம் போல் உள்ள அல்குலைக் கொண்ட இடையில் அணிவது பலவித நவமணிகளால் <br>
செய்யப்பட்ட மேகலையும் பட்டுமேயாகும். அனைத்துச் செல்வங்களுக்கும் தலைவனாகிய எம்பெருமான் <br>
எட்டுத் திசைகளையுமே ஆடையாகக் கொண்டுள்ளான். அப்படிப்பட்ட எம்பிரானின் இடப்பாகத்தில் பொலிந்து தோன்றுகின்றாய் நீ! <br>
</td>
<tr>
<td>38:</td>
<td>
பவளக் கொடியில் பழுத்த செவ்வாயும், பனிமுறுவல் <br>
தவளத் திரு நகையும் துணையா, எங்கள் சங்கரனைத் <br>
துவளப் பொருது, துடியிடை சாய்க்கும் துணை முலையாள்-- <br>
அவளைப் பணிமின் கண்டீர், அமராவதி ஆளுகைக்கே. <br>
</td>
<td>
என் அன்னை அபிராமி பவளக்கொடி போலும் சிவந்த வாயை உடையவள். <br>
குளிர்ச்சி தரும் முத்துப்பல் சிரிப்பழகி, அது மட்டுமா? எம் ஈசன் சங்கரனின் தவத்தைக் குலைத்தவள். <br>
எப்படி? உடுக்கை போலும் இடை நோகும்படியுள்ள இணைந்த முலைகளால்! அப்படிப்பட்டவளைப் <br>
பணிந்தால் தேவர் உலகமே கிடைக்கும். ஆகவே அவளைப் பணியுங்கள். <br>
</td>
<tr>
<td>39:</td>
<td>
ஆளுகைக்கு, உன்தன் அடித்தாமரைகள் உண்டு, அந்தகன்பால் <br>
மீளுகைக்கு, உன்தன் விழியின் கடை உண்டு, மேல் இவற்றின் <br>
மூளுகைக்கு, என் குறை, நின் குறையே அன்று,-முப்புரங்கள். <br>
மாளுகைக்கு, அம்பு தொடுத்த வில்லான், பங்கில் வாணுதலே. <br>
</td>
<td>
அபிராமி! நின் திருவடித் தாமரைகள் இருக்கின்றன. அவற்றிற்கு என்னை ஆளும் அருள் உண்டு. <br>
உன்னுடைய கடைக்கண் கருணையுண்டு. ஆகையால் எமனிடத்திலிருந்து எனக்கு மீட்சியுண்டு. <br>
நான் உன்னை முயன்று வணங்கினால் பயன் உண்டு. வணங்காவிடின் அது என் குறையே; உன் குறையன்று. <br>
அழகிய நெற்றியை உடையவளே! முப்புரத்தை அழிக்க வில்லையும் அம்பையும் எடுத்த சிவபெருமானின் <br>
இடப்பாகத்தில் அமர்ந்தவளே! அபிராமியே! <br>
</td>
<tr>
<td>40:</td>
<td>
வாள்-நுதல் கண்ணியை, விண்ணவர் யாவரும் வந்து இறைஞ்சிப் <br>
பேணுதற்கு எண்ணிய எம்பெருமாட்டியை, பேதை நெஞ்சில் <br>
காணுதற்கு அண்ணியள் அல்லாத கன்னியை, காணும்--அன்பு <br>
பூணுதற்கு எண்ணிய எண்ணம் அன்றோ, முன் செய் புண்ணியமே. <br>
</td>
<td>
ஒளி பொருந்திய நெற்றியுடையவள் அபிராமி! தேவர்களும் வணங்க வேண்டும் என்ற <br>
நினைப்பை உண்டு பண்ணக்கூடியவள்! அறியாமை நிறைந்த நெஞ்சுடையார்க்கு எளிதில் புலப்படாதவள். <br>
என்றும் கன்னியானவள். இப்படிப்பட்டவளை நான் அண்டிக் கொண்டு வணங்க எண்ணினேன். <br>
இதுவே நான் முற்பிறவிகளில் செய்த புண்ணியமாகும். <br>
</td>
<tr>
</table>
41: புண்ணியம் செய்தனமே-மனமே.- புதுப் பூங் குவளைக்
| |||