திருக்குறள் மெய்ப்பொருளுரை-பெருஞ்சித்திரனார்
௭௫
“பெண்களையும், சூத்திரர்களையும் கொல்வது மிகவும் குறைந்த பாவமாகும்.”
“ஒரு பிராமணன் ஒரு தவளையைக் கொன்றால் செய்ய வேண்டிய பிராயச் சித்தம் எதுவோ, அதைத்தான் ஒரு சூத்திரனைக் கொன்றாலும் செய்ய வேண்டும்.”
“சூத்திரன் பிராமணனுக்குப் பணிவிடை செய்வதே தவமாகும்”
“சூத்திரன் பொருள் சம்பாதித்தால் அது அவனுடைய எஜமானாகிய பிராமணனுக்குச் சேரவேண்டுமேயன்றிச் சம்பாதிப்பலனுக்குச் சேரலாகாது”
“பிராமண குலத்தில் பிறந்தவன் ஆசாரமில்லாதவனாயினும் அவன் நீதி செலுத்தலாம். சூத்திரன் ஒருபோதும் நீதி செலுத்தலாகாது”
இவ்வெடுத்துக் காட்டுகளே ஆரியவியல் தர்மத்தின் ஒருகுலத்துக் கொரு நீதி சொல்லும் ஒரவஞ்சகத் தன்மையையும், அதன் தாழ்ச்சியையும் இழிவையும் கொடுமையையும் உணர்ந்துகொள்ளப் போதுமானவையாகும்.
ஆனால், தமிழியலின்படி, “பொதுமையே - பொதுவுணர்வே - மக்கள் யாவர்க்கும் இருக்க வேண்டிய நல்லுணர்வுகளே - நன்னெறிகளே அறம்” என்பது திருவள்ளுவம். இவ்வுண்மைகளை இந்நூல் முழுதும் பரக்கக் காணலாம். இது தொடர்பாக மிக விரிவாக நூலுள் ஆராயப்பட்டிருக்கிறது. இதில் அறம் என்று வகுத்துக் கூறும் சில பல நல்லுணர்வுகளையும், பொதுமைக் கூறுகளையும் கீழே காண்க:
‘எவ்வுயிர்க்கும் செந்தண்மை பூண்டொழுகுவது அறம்; அவ்வாறு ஒழுகுபவர் அறவோர்; அந்தணர்; அறவோர் அல்லாதவர் அந்தணரல்லர்.’ (30)
‘அறம் சிறப்பு தரும்; செல்வமும் ஈனும்’ (31)
‘அறத்தின் வழிப்பட்டதாகவே ஆக்கம் (செல்வம்) இருக்கவேண்டும்’(32)
‘ஒல்லும் (முடிந்த) வகையால் அறவினை செய்க.’ (33).
