மலரும் உள்ளம்-1/திருடன் கண்டது?
திருடன் ஒருவன் இரவிலே
திருட எண்ணம் கொண்டனன்;
அருகில் உள்ள ஊரையே
அடைந்து திருடச் சென்றனன்.
வயலின் நடுவே வழியினில்
மனிதன் நிற்கக் கண்டனன்;
பயந்து அங்கே நின்றனன்;
பதுங்கி மறைவில் ஒளிந்தனன்.
அந்த மனிதன் நடுவிலே
அசைந்தி டாமல் நிற்கவே.
‘எந்த வழியில் செல்வது?’
என்று எண்ணிப் பார்த்தனன்.
போக வழியும் இல்லையே!
பொறுமை பறந்து போனதே !
வேக மாகத் தடியுடன்
‘விறுவி’ரென்று சென்றனன்.
தடியால் அந்த மனிதனைத்
தலையில் ஓங்கி அடித்தனன்.
அடிமேல் அடியும் வைத்தனன்.
ஆனால், அந்த மனிதனோ…?
தாக்க வந்த திருடனைத்
தடுத்து விடவும் இல்லையே!
ஊக்க மாகத் திருப்பியே
உதைக்கத் தானும் இல்லையே!
‘குய்யோ! முறையோ!’ என்றுமே
குதித்து ஓட வில்லையே!
‘ஐயோ!’ என்று அலறியே
அழவும் இல்லை, இல்லையே!
அடித்து, அடித்துக் கையுமே
அலுத்துப் போன திருடனும்
‘தடித்த தோலை உடையவன்
தடியன் இவனும் யா’ரெனக்
கிட்டச் சென்று வேகமாய்த்
தொட்டுப் பார்த்தான். பார்த்ததும்,
வெட்கப் பட்டுச் சிரித்தனன்.
விஷயம் என்ன, தெரியுமோ?
மனிதன் இல்லை, அவ்விடம்,
மரமும் இல்லை. ஐயையோ!
துணியா லான உருவம்தான்.
சோளக் கொல்லைப் பதுமையே!
