அபிதா/அத்தியாயம் 7
7
நான் அசுவாரஸ்யமாக ‘சூ’ கொட்டுகிறேன். அவளுடைய ஆச்சர்யமேதான் என்னுடைய ஆச்சர்யமும். ஆனால் ஆச்சர்யப்பட இவள் யார்? எனக்கு இப்படித் தோன்றுவது அடாது. தெரிகிறது. ஆனால் தோன்றுகிறதே!
“ஆமாம் இங்கே நாம் இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு டேரா?”
சாவித்ரி வாயைத் திறந்தாலே எனக்கு எரிச்சல் எழுகிறது. பல்லைக் கடிக்கிறேன்.
“ஏன், எத்தனை நாள் இருந்து விட்டோம், உனக்கு, அதற்குள் அலுத்துப் போகும்படி?”
“எனக்கு அலுத்துப் போவது இருக்கட்டும்- இங்கே பொழுது போவது சிரமமாத்தானிருக்கு- இவாளுக்கு அலுத்துப் போகாமல் இருக்க வேண்டாமா? இவாளுக்கு நம்மைச் சமாளிக்கிறது யானையைக் கட்டித் தீனி போடறாப்போலேன்னா?”
அவளை, பிறகு, என்னை, ஒருமுறை அவள் காணக் கண்ணோட்டம் விட்டுக் கொள்கிறேன். “எப்படியும் நான் யானையில்லை.”
சாவித்திரி விடுத்த பார்வையில் என் கணை மொக்கை பட்டு வீழ்கிறது. அதில் அவ்வளவு அலக்ஷியம், ‘சீ, நீ இவ்வளவு மட்டமா?’ எனும் மோன ஆச்சரியம். ‘உன்னைச் சட்டை செய்து உன்னைப் பதிலுக்குப் பதில் ஏசி உன்னிலும் கீழ்மைக்கு நான் இறங்கப் போவதில்லை’ எனும் பதிலும்கூட, என்னை அவமானப்படுத்தும் பொறுமையைச் சாதித்துத் தன் தரத்தை உரப்படுத்திக் கொண்டு, என் சிறுமையை எனக்கு உறுத்துகிறாள்.
வெற்றிக் கிறுக்கு பிடித்தது. அது யார் பக்கம் என்று கடைசிவரை சொல்வதற்கில்லை. இருவரில் ஒருவருக்கு அது கட்டாயம் துரோகம் செய்தே ஆகவேண்டும்.
ஙண ஙணவென மணிகளின் ஒசை- பெரிதும் சின்னதுமாய் ஒன்று கலந்து எங்களை எட்டுகின்றன. என் நெஞ்சில் பழைய படங்களை எழுப்புகின்றன.
“போகணும் போகணும்னு பறக்கறையே உங்கள் ஊரில் இதெல்லாம் கண்டிருப்பையா? வா, வந்துபார். இத்தனை நாள் உன் பிறந்த வீட்டில் நான் இருந்தாச்சு. கொஞ்ச காலமாவது நான் வளர்ந்த இடத்தில் நீ இருக்க வேண்டாமா?”
பாதி கடுப்பு, பாதி கேலியாகப் பேச்சை மாற்றுகிறேன்.
வீட்டுக்குப் பின்னால், மைதானத்தில் மாடுகள் மந்தை கூடுகின்றன. பெரிய மந்தைதான். சுற்று வட்டாரத்துப் பேட்டைகள், குக்கிராமங்களிலிருந்தும் மாடுகள் வந்து சேர்கின்றன. மாட்டுக்காரப் பையன் உருவம் கூடச் சரியாகத் தெரியவில்லை. அவ்வளவு நெரிசல், அவ்வளவு புழுதி.
“ஓஹோ? பட்டணத்தானின் பட்டிக்காட்டு ப்ரவேசமோ?”
குரல் கேட்டு திரும்புகிறோம். அபிதாவும் ஒரு பசுவை ஓட்டிக்கொண்டு வருகிறாள். தன் இனத்தை அது கண்டுவிட்டது; இனி அதை ஒட்டத் தேவையில்லை. அதற்குக் குஷி அதற்கு மந்தையின் ஈர்ப்பு கண்டுவிட்டது. பீப்பாய் உடல் குலுங்க ஓடி வந்து, நிரையுடன் கலந்துவிட்டது.
அபிதா வந்து, எங்களோடு நின்றாள்.
ஒன்றாயும், இரண்டாயும் மாடுகள் வந்து சேர்ந்து கொண்டேயிருக்கின்றன. சேரச் சேர அவைகளின், இரைச்சலும், பெரிய வாத்திய கோஷ்டியின் சுருதி கூட்டல் போன்ற விதவிதமான கத்தலும் மணிகளின் கண கணவும் வலுக்கின்றன. காதைப் பொளிகின்றன.
“மாடெல்லாம் பெரிசாயிருக்கேன்னு பார்க்கறேளா?”
“இந்த மாடுகள் பெரிசுன்னா எங்கள் கண்கள் சிறிசு” என்றேன்.
“அப்போ சிறிசாயிருக்கேன்னு பார்க்கறேளா? பெரிசாயிருந்தாலும் சரி, சிறிசாயிருந்தாலும் சரி, கன்னுக் குட்டிக்கு விட்டது போக, சகட்டுக்குக் கால்படிக்குமேல் ஒரு பாலாடைகூடத் தேறாது. அதிலேயேதான் மோர், தயிர், நெய், வீட்டுக்கு வந்த விருந்தாளிக்குக் காபி, வெளி வியாபாரம் ஊர்க்கோலம், வாணவேடிக்கை எல்லாம். வந்த விருந்தாளி பாலிலும் மோரிலும் முகம் பார்த்துக் கொள்ளலாம்.”
அவளுடைய வாய்விட்ட சிரிப்பு எங்களையும் தொற்றிக் கொண்டது.
“வீட்டுக்கு வீடு இந்தக் காமதேனு இல்லாட்டா, அதுவும் தகராறுதான். என்னதான் இருந்தாலும் நாட்டு மாடுதானே! மாமா சொல்றா— அதான் சித்திக்குத் தம்பி— அவர் எங்கெங்கேயோ ஊரெல்லாம் சுத்தி யிருக்கார்- என்னென்னெல்லாமோ பார்த்திருக்காராம்— இஷ்டப்பட்டால், இங்கே ராத்திரி என்னைக்காவது தங்கினால் கதை கதையா சொல்வார்- முக்காலி போட்டுண்டு, தலையை வயத்தில் முட்டுக் கொடுத்துண்டு, வாளி வழியக் கறக்கற மாடெல்லாம் இருக்காமே! கறக்கக் கறக்கத் தோள்பட்டை விட்டுப்போனாலும் போகும், மாட்டுக்கு மடி குன்றாதாமே ‘அபிதா, ஒரு மாட்டுப்பாலே உங்கள் ஊருக்கு சப்ளை பண்ணி மிச்சத்தைப் பயிருக்குப் பாய்ச்சலாம்.' நிஜமாவா மாமா?”
உயிர் தன் முழு ஆச்சர்யத்தில் விரிந்த கண்கள்.
கொடுக்கு அரி போன்று நீண்டு நுனி வளைந்து, என் நெஞ்சை அறுக்கும் ரப்பை மயிர்கள்.
அபிதா, உன் சித்தியின் தம்பி சொன்னது மெய்தான். ஆனால் அவன் ஏன் சொன்னான்? அவனை நான் முந்திக் கொள்ள முடியவில்லையே எனும் ஆத்திரத்தையும் எனக்கு நீ ஏற்படுத்திவிட்டாய். இந்த ஏக்கம் போதாதென்று, அதை நீ இன்னும் அறியவில்லை எனும் வேதனை வேறு என்னை வாட்டுகிறது.
மந்தை நகர ஆரம்பித்துவிட்டது. மாட்டுக்காரப் பையன் ஓட்டி நகரவில்லை. தான் நிறைந்ததை உணர அது அவனை நம்பியில்லை. இன்றைக்கு இதற்குமேல் மாடுகள் வருவதற்கில்லை. இன்றைய நிறைவு இவ்வளவுதான் என மந்தை எப்படியோ மொத்தாகாரமாய் உணர்ந்து, அந்த உணர்வின் உந்தலில் தானே நகர ஆரம்பித்துவிட்டது. இதற்கு எப்படி அதன் அன்றன்றைய நிறைவு தெரிந்து விடுகிறது?
இதுவே ஒரு உலகம்தான். எத்தனையோ தாய்கள். தந்தைகள், எத்தனையோ கன்றுகள். தாயின் கன்று, தானும் தாயாகி, தன் கன்றை வீட்டில் தொழுவத்தில் விட்டுவிட்டு, இங்கு வந்து கலந்து, மாலை வந்ததும், கன்று நினைப்பு வந்து தன் இடம் தேடி ஓடி விடுகின்றது. மந்தையோடு நகரும் தம் வழியில், இரண்டு பசுக்கள் எங்கள் பக்கத்தில் வருகின்றன. முக ஒற்றுமை, கண்களைச் சுற்றிய வெள்ளைக் கரை, கொம்புகளின் வளைவில் அதே கோணல் நெற்றியில் ஒரே மாதிரியான வெள்ளைத்திட்டு இவை தாயும் கன்றுமாகவே இருக்கலாம்.
தாயும், தானும் தாயாகிவிட்ட தாயின் கன்று.
கன்றின் தாயாகிவிட்ட தாயின் கன்று. இங்கு மந்தையில் தன் தாயை அடையாளம் கண்டு கொள்ளுமோ? இல்லை நானும் ஒரு மாடு, நீயும் ஒரு மாடு, எனும் போட்டி அடையாளம் மட்டுந்தான் நிற்குமோ? உடனே கூடவே ஒன்றுக்கொன்று ஆத்திரம், ஒரே இனமாயினும் உயிருக்கு உயிர் உள்ளுரப் புழுங்கும் உள்பகை- இதுதான் அறியுமோ?
“மாமா மாமா” அபிதா அலறினாள்.
ஒரு கணம் தப்பியிருந்தால் என்னை அது கீழே தள்ளி நான் மந்தையின் குளம்புகளடியில் மிதிபட்டுத் துவையலாகியிருப்பேன்.
அது என்னை உராய்ந்து சென்ற வேகத்தில், என் நெற்றிப் பொட்டில், புருவ மத்தியில் பின் மண்டையோட்டுள் மின்னல்கள் பறந்ததுதான் அப்போது அறிவேன். மின்னல்களின் பொளிசல்கள்- பொளிசல்களின் ஒளித்துடிப்புகள்-
கோபம் சிந்தும் செவ்விழிகள்.
கீழ்வாய்ப் பல்வரிசையில் இளித்த குரூரம்.
விறைத்த வால் நுனியில் மயிர்க் குஞ்சம் கொடிகட்டிப் பறந்தது.
முரசு கொட்டத் தூக்கிவிட்ட முன்னங்கால்கள். நாபியினின்று நீண்டு எட்டி எட்டி நாக்கு ஜெவெ ஜெவெனத் தவித்தது.
குப்பென்று மேலே அலை மோதிய ஆண்வாடை.
எங்கள் கண்கள் சந்தித்தன. சட்டென அபிதா முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள். அவள் கன்னங்களின் பிழம்பில் என் அந்தக்கரணத்தில் நான் எரிந்து போனேன்.
பிறகு எங்களால் ஒருவரையொருவர் சரியாக முகம் கொடுத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. இடையே, காற்றில் எழுதிய ஸன்னக் கோட்டில் காளையின் உருவம் எழுந்தது. அதன் திமில்மேல் எங்கள் கண்கள்தாம் ஒன்றையொன்று கவ்விக் கொண்டன. உடனே பயம் கொண்டு ஒன்றுக்கொன்று முதலை வாயினின்று விடுபெற முயன்றன.
அவள் லஜ்ஜையில் அவள் தகதகக்கிறாள்.
சாவித்திரி என் வேதனை அறிவாளா? இன்று என்னவோ அவள் குருக்கள் வீட்டுப் பெண்டிருடன் அலாதியாக ஒட்டிக் கொள்கிறாள். தன் பெட்டியைத் திறந்து சாமான்களையெடுத்து வெளியே போடுவதும் அபிதாவின் காதில் கம்மல் ஒத்திப் பார்ப்பதும்- மாறி மாறிப் பண்டங்களைப்பற்றி அவர்கள் பேசுவதும்- அது என்ன அவ்வளவு பேச்சு இருக்குமோ! பேசினதையே பேசிப் பேசி அலுக்காத பேச்சு.
நான், திண்ணையில் உட்கார்ந்து, மடியில் ஏதோ புத்தகத்தில் நினைவு ஊன்ற முயல்கிறேன். ஆனால் ஏடுகள்தாம் புரள்கின்றன.
பிற்பகலாயினும் வெய்யிலின் வெப்பம் இன்னும் தணிந்தபாடில்லை. சுவர் சுடுகிறது. உயிரோடு சிதையில் வைத்தாற்போல் உடம்பு எரிகிறது.
இங்கிருந்து பார்க்கையில், கொல்லைப்புறத்தில், அதையும் தாண்டி மரங்களில், கிளைகளில் இலைகளின் சந்தில் கானல் நடுங்குகிறது. ஒரு குரங்கு, தாய்க் குரங்கு, அதன் வயிற்றைக் குட்டி பற்றிய வண்ணம் அனாயாசமாய்க் கிளைக்குக் கிளை தாவுகிறது. குரங்கும் பத்திரம் குட்டியும் பத்திரம். நம்போல் விளிம்பில் தத்தளிப்பு அதற்கில்லை. அதன் பிடி குரங்குப் பிடி.
பின்னால் சலசலப்பு கேட்டுத் திரும்புகிறேன். சாவித்திரியின் புதுப் புடவையைக் கட்டிக்கொண்டு, தலைகுனிந்தபடி அபிதா நிற்கிறாள். அவள் பின்னால் அவள் தோளைப்பற்றிக் கொண்டு, இளவரசியின் தாதி போல் சாவித்ரி.
மூக்குப் பொடிக்கலர். அதையொட்டி அவள் முகம், முழங்கைக்குக் கீழ்ப்பாகம், சந்தன வெண்மை பளீரிடுகின்றன. இப்பொழுதுதான் கவனிக்கிறேன், வெட்கமும் சந்தோஷமும் குழுமிய அவள் முகம் நிமிர்கையில், அபிதாவின் கண்கள் முழுக் கருமையில்லை. கரும் பழுப்பு. கறுப்பு உடுத்தினால் அதற்கேற்றபடி விழிகள் நிறம் மாறுமோ என்னவோ? சட்டென்று அவள் என் காலில் விழுந்து நமஸ்கரித்தாள். பின்னல் பாம்புபோல் என் பாதத்தில் லேசாய்ப்பட்டது. புல்லரித்துப் போனேன்.
“வாயில் கொழுக்கட்டையா? நமஸ்காரம் பண்றாள், ஆசீர்வாதம் பண்ணுங்களேன், சுருக்க கல்யாணம் நேரட்டும்னு!”
சாவித்ரி, என் வேதனை அறிந்துதான் சொல்றையா?
இப்போது நீங்கள் இருவரும் சேர்ந்து செய்த சதி.
இவள் வெற்றியா உன் வெற்றியா?
என்னிடம் எதை நிரூபிச்சு ஆறது?
என் நெஞ்சையா, இவள் நிறத்தையா?
பாபி!
நான் மௌனமாய் எழுந்து அவ்விடம் விட்டு அகல்கிறேன். சாட்டையின் கொடுக்குப்போல் சாவித்ரியின்
வார்த்தைகள் என்னைத் துரத்துகின்றன. “மாமா ஒரு ஒரு சமயம் அப்படித்தான் இருப்பா- நீ ஒண்னும் தப்பா நினைச்சுக்காதே.”
இங்கு ஏன் வந்தேன்?
வரவர செயல்களில் நினைவு பொருந்தவில்லை. அல்ல. நினைவோடு செயல் பொருந்தவில்லை. எதுமுன் எதுபின் முரட்டுக் குதிரை தனித்தனியாகத் திமிர்கின்றன. எதுமுன் எது பின்? இதிலேயே நினைவு குழம்புகிறது.
இல்லையேல் மீண்டும் கன்னிக் குளத்துக்கு எப்போது வந்தேன்? கண்ணைக்கட்டி தட்டாமாலை சுற்றி வந்து விட்ட இடத்தில் கட்டை எடுத்துவிட்டால் போல் என்னைச் சுற்றி விழித்துத் திகைக்கிறேன். விட்ட இடத்தில் தொட்டாற்போல் வெள்ளைக் கூழாங்கல்லை உள்ளங்கையில் ஏந்தியபடி நிற்கிறேன்.
ஒ எங்கள் ரஹஸ்யம் ஆராயத் திரும்பவும் வந்திருக்கிறாயா? எல்லாம் புரிஞ்சு போச்சு நாங்கள்தான் பாக்கியாக்கும்! அவ்வளவு சுலபமா நாங்கள் புரிஞ்சுப்போமா? முதலில் என்னை எடுத்துக்கொள். நான் கிடந்த இடத்திலிருந்து என்னை இப்போது எடுத்தாய். ஆனால் நீ எடுக்கும்வரை நான் இருந்த இடத்தில் எத்தனை காலம் கிடந்திருப்பேன் என்று உன்னால் யூகிக்கவாவது முடியுமா? கேவலம் இந்தச் சம்பவம் நேர்வதற்குள் கடந்திருக்கும் காலம் உங்கள் கணக்கில் உன் வயதைப்போல் எத்தனை விழுங்கியிருக்கும், அறிவையோ? முன்செயல், பின்செயல், தற்செயல், செயல் வயதுகளின் கோடு அழிந்த நிலை உன்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடியுமோ?
பிறக்கும்போதே சாகப் போகிறேன், சாகத்தான் சாவேன் எனச் சாகும் சித்தத்தில் உருவெடுப்பாய்ப் பிறக்கிறீர்கள். ஆதலால் வயதைப் பற்றியன்றி வேறு நினைப்பு உங்களுக்கு ஏது? சாகவும் தைரியமில்லை. பிறக்கவும் வெட்கமில்லை. இரண்டும் உங்களை விடவும்
இல்லை. பேச்சுக்கும் குறைச்சலில்லை. கை நிறைந்து வந்து, விரலிடுக்கில் கொண்டு வந்ததை வழிந்து ஓடவிட்ட பின், உள்ளங்கையை நக்கிக் கொண்டு, கொண்டு வந்ததையெல்லாம் கண்டு கொண்டேன் என்று நீங்கள் அடிக்கும் தம்பட்டத்தில் யாரை ஏமாற்றுவதாய் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்? பாவம்? உன் வயதுக் கணக்கில் என்னை அளவெடுத்தால் உன்னைப்போல் எத்தனை பேரை விழுங்கியிருப்பேன் தெரியுமா? எங்களுக்கு அறியக் கூடத் தெரியாது. அறிஞ்சு என்ன ஆகணும் அறிய அறிய துன்பம் எது குறையுது? அதிகம்தான் ஆகுது. காத்திருப்பதும்- எதற்காக என்று கூட எங்களுக்குக் கவலையில்லை- காத்திருப்பதும் காவல் கிடப்பதும்தான் எங்கள் ரகஸ்யம். நீ வேணுமானால், முடியுமானால், தேடி எடுத்துக்கொள்.
நாங்கள் கரையாகவும் படுகையாகவும், கல்வடித்த கண்ணீரே இந்தக் குளமான காரணம் கண்டுபிடி. இதெல்லாம் லேசா? எங்கள் ரகஸ்யம் புரிந்து கொள்ள, முன்னால் உன் சிக்கிலிருந்து விடுபடு. இடம், பொருள், ஏவல், காலத்தின் ஒன்றையொன்று இழுப்பில் நீ மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறாய்- .
ப்ரசங்கம்- சீ!-
கூழாங்கல்லை வீசி எறிகிறேன்.
கிளுக்-
ஜலத்தில் விழுந்துகொண்டே அது சிரிக்கிறது. அத்துடன் சேர்ந்து கன்னிக்குளமும் சிரிக்கிறது. என் நிலை கண்டு எல்லாவற்றிற்கும் கேலி. இந்தச் சமயத்தில் ஒன்று தெரிகிறது. உலகத்தில் உயிர் இல்லாத பொருளே இல்லை. அது அது தன் தன் பழிவாங்க சமயத்திற்குக் காத்திருக்கும் பொருள்தான். யாவும் பழி வாங்கும் பரம்பரை.
சீற்றம் என்னைப் பற்றிக் கொண்டது. எறிந்த கல்லைத் தொடர்ந்து நானும் குளத்தில் குதித்தேன்.
one.
Two.
Three.
தண்ணீர் மும்முறை என்மேல் கலைந்து மூடுகிறது. மூழ்குகிறேன். மூழ்கிக்கொண்டேயிருக்கிறேன். இன்னும் அடி தட்டவில்லை. ஏது, இந்த வெய்யிலில் இவ்வளவு ஆழமா? அம்மா என்ன குளு குளு, எத்தனை வருடங்கள் இதுபோல் ஆற அமிழ குளித்து! இங்கு விட்டுப்போனபின், மறுபடியும் இப்பத்தான் வருடங்களின் சுமை, சோர்வுகளை ஜலம் கழுவி விடுகையில் அம்மாடி! என்ன இதமடி! மீறி என்னை அம்மா சொல்லி அம்மாவையே நினைக்க வைக்கிறது. அம்மா என் கையில் ஜலமே உன்னைத்தான் துதிக்கிறேன். என் தாய்கூட தன் கடைசி வேளையில் உன்னில்தான் புகுந்தாள். நானும் உன்னிடமே வந்துவிட்டேன். அம்மா போதுமடா ஜன்மம், “ம்மா உன் ஜல ரூபத்தில் உனக்கு முகமில்லை, தலையில்லை, கையில்லை, காலில்லை. எல்லாம் வயிறு: கரையில்லா வயிறு. அதனால் தான் ‘மா'விலும் பெரிசு அம்மா. மீண்ட கர்ப்பம் மீண்ட சொர்க்கம் இருளோடு இருளாய் நான் எனத் தனிப்படுவதன் வேதனையிலாவது வேறெங்கு இவ்வாறு முழுமையில் இயங்க இயலும்?
-ஆனால் இத்தனையும் மூச்சின் 'தம்' இருக்கும் வரை குளுமையில் ஆழ்ந்து கொண்டே போகையில் காணும் ஆசைக் கனவுதான். பிராணனின் விம்மலில் மார் வெடிக்கையில், தொண்டை தூணாய்ப் புடைக்கையில், இத்தனை வருடங்கள் கைகள், புஜங்கள், கால்கள், தொடைகளில் உறங்கிக் கிடந்த நீச்சல் திரும்ப விழித்துக் கொள்கை யில், மூச்சு மூச்மூச் மூச்மூச்மூஊஊ- உணர்வு காலத்தின் ஆழத்தின் அடியையே தொட்டுவிட்டு, உடல் உதைத்துக் கொண்டு பந்துபோல் மேல் எழுகிறது.
தலையை உதறி, விழிகளை அடைத்த ஜலத்தை உதறி சுற்று முற்றும் பார்க்கிறேன். இது ஒரு புது விழிப்பு.
கரையில் கைகளைப் பிசைந்துகொண்டு அபிதா நிற்கிறாள். நான் திகைத்துப் போனேன்.
“அபிதா நீ இங்கு எங்கு வந்தாய்? என் பின்னாலேயே வந்தையா?”
அவள் பேசவில்லை. வாயடைத்துப்போய் உதடுகள் தவித்தன. அவள் விழிகள் என்னை விழுங்கின.
“நான் முழுகிப் போயிட்டேன்னு பாத்தையா?”
அவள் முகத்தின் திகில் கலைந்தது.
“அட அசடே, பயந்துட்டையா? நீயும் வாயேன்! உனக்கு நீச்சல் தெரியுமா? தெரியாட்டா நான் பார்த்துக்கறேன் கவலைப் படாதே. இங்கே இந்த வேளைக்கு யாரும் வரமாட்டார்கள். நீயும் நானும்தான். தைரியமா இறங்கு-’’
இடுப்பு முடிச்சில் கையுடன் தயங்கினாள்.
“புடவை நனைஞ்சு போமேன்னு பயமா? கரையிலேயே சுருட்டிவையேன்! வெட்கமா? நான் வேணுமானால் இதோ முழுகிடறேன். நீ கழுத்துவரை இறங்கினப்புறம் இருவரும் ஒண்ணுதான், சரிதானே! இதோ one, two, three!”
முங்கி எழுந்து கண் திறந்ததும், வாசலில் கயிற்றுக் கட்டிலில் நான் கிடக்கக் கண்டேன். வானில் கூடை கூடையாக வாரிக் கொட்டியிரைந்து கிடந்த நக்ஷத்ரங்கள் கண் சிமிட்டி என்னை ஏளனம் செய்து கொண்டிருந்தன.
வாசற் கதவு இறுக அடைத்திருந்தது.
உள்ளே சாவித்ரிக்கும் அவள் சித்திக்கும் நடுவே படுத்த வண்ணம் அவள் பத்ரமாயிருப்பாள்.
எங்கோ நாய் குலைத்தது.
நள்ளிரவில், என்னின்று எழுந்த பெருங்கேவலில் நானே பயந்து போனேன் அடிவயிற்றில் கிளம்பிய மூச்சு அப்படியே உச்சி மண்டைவரை சுழித்துக் கொண்டுபோய், தான் எழும்பிய வேகத்திலேயே கூரையில் அடிபட்டு விழும் பக்ஷிபோல் தடாலென்று விழுந்தது.
பிறகுதான் அழுகை வந்தது!
இரக்கமற்ற நக்ஷத்ரங்கள்.
இரக்கமற்ற அமைதி.
இரக்கமற்ற அழுகை.