அபிராமி அந்தாதி: திருத்தங்களுக்கு இடையிலான வேறுபாடு
உள்ளடக்கம் நீக்கப்பட்டது உள்ளடக்கம் சேர்க்கப்பட்டது
No edit summary |
No edit summary |
||
வரிசை 900:
ஆனால் இன்று நாற்றமுடைய நாயாகிய என்னுடைய தலையையும், உன்னுடைய திருவடிகளில் சேர்த்துக் கொண்டாய். <br>
(மேற்கூறிய சிவபெருமான், நான்கு வேதங்களோடு என்னையும் ஒப்பிட, நான் அவ்வளவு சிறந்தவனா?) <br>
</td>
<tr>
<td>61:</td>
<td>
நாயேனையும் இங்கு ஒரு பொருளாக நயந்து வந்து, <br>
நீயே நினைவின்றி ஆண்டு கொண்டாய், நின்னை உள்ளவண்ணம் <br>
பேயேன் அறியும் அறிவு தந்தாய், என்ன பேறு பெற்றேன்.-- <br>
தாயே, மலைமகளே, செங்கண் மால் திருத் தங்கைச்சியே. <br>
</td>
<td>
தாயே! மலையரசர் மகளே! சிவந்த கண்களையுடைய திருமாலின் தங்கையே! <br>
நாயாகவுள்ள என்னையும் இங்கே ஒரு பொருட்டாக மதித்து, நீயே, தன்னை மறந்து ஆட்கொண்டு விட்டாய்! <br>
அது மட்டுமல்லாமல், உன்னையே உள்ளபடியே அறிந்து கொள்ளும் அறிவையும் பேயேனாகிய எனக்குத் தந்தாய். <br>
நான் பெறுதற்கரிய பேறல்லவோ பெற்றேன்! <br>
</td>
<tr>
<td>62:</td>
<td>
தங்கச் சிலை கொண்டு, தானவர் முப்புரம் சாய்த்து, மத <br>
வெங் கண் கரி உரி போர்த்த செஞ்சேவகன் மெய்யடையக் <br>
கொங்கைக் குரும்பைக் குறியிட்ட நாயகி, கோகனகச் <br>
செங் கைக் கரும்பும், மலரும், எப்போதும் என் சிந்தையதே. <br>
</td>
<td>
ஏ, அபிராமி! உன் கணவர் பொன் மலையை வில்லாகக் கொண்டு, முப்புரத்தை எரித்த, <br>
சிவந்த கண்களை உடைய, யானைத்தோலைப் போர்த்திய சிறந்த காவலனாவான். <br>
அன்னவனின் திருமேனியையும், உன்னுடைய குரும்பையொத்த கொங்கையால் சோர்வடையச் செய்தவளே! <br>
பொன் போன்ற சிவந்த கைகளில் கரும்பு வில்லோடும், மலர் அம்போடும், என் சிந்தையில் எப்போதும் உறைந்திருப்பாய். <br>
</td>
<tr>
<td>63:</td>
<td>
தேறும்படி சில ஏதுவும் காட்டி, முன் செல்கதிக்குக் <br>
கூறும் பொருள், குன்றில் கொட்டும் தறி குறிக்கும்--சமயம் <br>
ஆறும் தலைவி இவளாய் இருப்பது அறிந்திருந்தும், <br>
வேறும் சமயம் உண்டு என்று கொண்டாடிய வீணருக்கே. <br>
</td>
<td>
ஆறு சமயங்களுக்கு தலைவியாக இருக்கக் கூடியவள், அபிராமி அன்னையாகும். <br>
அவளே பேதையர்களுக்கு நற்கதியடைவதற்குச் சில உண்மையான வழிகளைக் காட்டுபவள். <br>
அப்படியிருந்தும் சில வீணர்கள் பிற சமயம் உண்டென்று அலைந்து திரிகிறார்கள். < br>
இவர்களின் செயல் பெரிய மலையைத் தடி கொண்டு தகர்ப்பேன் என்பது போல் உள்ளது. <br>
</td>
<tr>
<td>64:</td>
<td>
வீணே பலி கவர் தெய்வங்கள்பால் சென்று, மிக்க அன்பு <br>
பூணேன், உனக்கு அன்பு பூண்டுகொண்டேன், நின்புகழ்ச்சி அன்றிப் <br>
பேணேன், ஒரு பொழுதும், திருமேனி ப்ரகாசம் அன்றிக் <br>
காணேன், இரு நிலமும் திசை நான்கும் ககனமுமே. <br>
</td>
<td>
ஏ, அபிராமி! உன்னையன்றி வீணாகப் பலி வாங்கும் வேறொரு தெய்வத்தை நாடேன். <br>
உன்னையே அன்பு செய்தேன். உன்னுடைய புகழ் வார்த்தையன்றி வேறொரு வார்த்தை பேசேன். <br>
எந்நேரமும் உன்னுடைய திருமேனிப் பிரகாசத்தைத் தவிர, வேறொன்றும் <br>
இவ்வுலகத்திலும், நான்கு திசைகளிலும் காண மாட்டேன். <br>
</td>
<tr>
<td>65:</td>
<td>
ககனமும் வானும் புவனமும் காண, விற் காமன் அங்கம் <br>
தகனம் முன் செய்த தவம்பெருமாற்கு, தடக்கையும் செம் <br>
முகனும், முந்நான்கு இருமூன்று எனத் தோன்றிய மூதறிவின் <br>
மகனும் உண்டாயது அன்றோ?--வல்லி. நீ செய்த வல்லபமே. <br>
</td>
<td>
ஏ, ஆனந்தவல்லி அபிராமி! உனது கணவனாகிய சிவபெருமான் ஒரு காலத்தில் மன்மதனை<br>
அண்டமும், வானமும், பூமியும் காணும்படியாக எரித்தார். அப்படிப்படவருக்கும் நீ ஆறுமுகமும், <br>
பன்னிரு கைகளும் சிறந்த அறிவும் கொண்ட அழகனாகிய முருகனைப் பெற சக்தியைக் கொடுத்தாய். <br>
உன்னுடைய அன்புதான் என்னவோ! < br>
</td>
<tr>
<td>66:</td>
<td>
வல்லபம் ஒன்று அறியேன், சிறியேன், நின் மலரடிச் செய் <br>
பல்லவம் அல்லது பற்று ஒன்று இலேன், பசும் பொற் பொருப்பு-- <br>
வில்லவர் தம்முடன் வீற்றிருப்பாய். வினையேன் தொடுத்த <br>
சொல் அவமாயினும், நின் திரு நாமங்கள் தோத்திரமே. <br>
</td>
<td>
ஏ, அபிராமியே! பசுமையான பொன்மலையை வில்லாக உடைய சிவபிரானின் <br>
இடப்பாகத்தில் அமர்ந்தவளே! நான் அறிவே இன்னதென்று அறியாதவன். மிகவும் சிறியவன். <br>
நின் மலர்ப்பாதத் துணையன்றி வேறொரு பற்றுமில்லாதவன். ஆகையால் பாவியாகிய நான் <br>
உன்னைப் பாடிய பாடலில் சொற் குற்றங்கள் இருப்பினும், தாயே! நீ தள்ளி விடுதல் ஆகாது. <br>
ஏனெனில், அது உன்னைப் பாடிய தோத்திரங்களேயாகும். <br>
</td>
<tr>
</table>
67: தோத்திரம் செய்து, தொழுது, மின் போலும் நின் தோற்றம் ஒரு
| |||