நற்றிணை 1/046
46. எய்கணை நீழல்!
- பாடியவர் : ......
- திணை : பாலை
- துறை : பிரிவு உணர்த்திய தலைமகற்குத் தோழி சொல்லியது.
[(து–வி.) பொருளைத் தேடிவருதலைக் கருதினவனாகத் தலைவியைப் பிரிந்து வேற்று நாட்டிற்குப் போதலை நினைந்தான் ஒரு தலைவன். தன்னுடைய எண்ணத்தைத் தலைவியிடம் சொன்னால், அவள் பெரிதும் வருத்தமுறுவாள் எனக் கருதித் தோழியிடத்தே உரைக்கின்றான். அவள் இவ்வாறு அவன் செலவினால் வந்துறும் நிலைமையைக் கூறுகின்றாள்.]
வைகல் தோறும் இன்பமும் இளமையும்
எய்கணை நீழலின் கழியும்இவ் வுலகத்துக்
காணீர் என்றலோ அரிதே; அதுநனி
பேணீர் ஆகுவிர் ஐய! என் தோழி
பூண்அணி ஆகம் புலம்பப் பாணர்
5
அயிர்ப்புக்கொண் டன்ன கொன்றைஅம் தீங்கனி
பறைஅறை கடிப்பின் அறை அறையாத் துயல்வர
வெவ்வளி வழங்கும் வேய்பயில் அழுவத்து
எவ்வம் மிகூ உம் அருஞ்சுரம் இறந்து
நன்வாய் அல்லா வாழ்க்கை
10
மன்னாப் பொருட்பிணிப் பிரிதும்யாம் எனவே.
ஐயனே! கொன்றையின் அழகிய இனிய கனிகளைக் காணும் பாணர்கள், தாம் பறையினை அடித்து முழக்குதற்குப் பயன்படுத்தும் குறுந்தடியாமோ என்று நோக்கி மயக்கங்கொள்ளுமாறு, அதன் தாழ்ந்த கிளைகள் பாறையிடத்தே சென்றுசென்று மோதியவாய் அசைந்தாடிக் கொண்டிருக்கும். அங்ஙனமாகக் காற்று வெம்மையுடனே வீசிக் கொண்டிருப்பதும், மூங்கில்கள் நிறைந்த பெரிய இடத்தை யுடையதுமான, வருத்தத்தை மிகுதியாகக் கொண்ட, கடத்தற்கு அரிதான காட்டு வழியைக் கடந்து போதலையும் நீர் நினைந்தீர். நன்மை வாய்த்தலில்லாத வாழ்க்கையினைத் தருவதான பொருளிடத்தே பிணிக்கப் பட்ட உள்ளத்தினராய், தலைவியது பூணிட்டு அழகுடன் திசழும் மார்பகமானது வருத்தமுறும்படியாக 'இவளை யாம் பிரிதும்' எனவும் கூறினீர். இவ்வுலகத்தே, தலைவியோடு கூடிப் பெறுகின்றதான இன்பச் செவ்வியும், எய்து போக்கப்பட்ட கணையினது நிழலைப்போல. நாள்தோறும் விரைவிற் சென்று சென்று முடிவிலே முற்றவும் இல்லாதே போய்க் கழியும் இயல்பைக் கொண்டனவாம். இவற்றை, 'நீயிர் கண்டறிந்தவர் அல்லீர்' என் சொல்வதும் அரிதாகும். ஆதலின் அதனை நன்றாகப் பேணுகின்ற தகைமையினராக ஆவீராக!
கருத்து : 'இவளைப் பிரிதல் அறத்திற்கும் ஏற்காத ஒரு கொடுந்தன்மையது' என்பதாம்.
சொற்பொருள் : வைகல் – நாள் பேணீர். பேணுந்தகைமையீர்; அயிர்ப்பு – மயக்கம். பறை - பாலைக்குரிய சூறை கோட்பறை. துயல்வரல் – அசைந்தாடல். வெவ்வளி – வெம்மை கொண்ட கோடைக் காற்று. அழுவம் – காடு. நன்வாய் - நன்மை வாய்த்தல்; நன்னெறியும் ஆம்.விளக்கம் : 'எய்கணை நீழலிற் கழியும்' என்றது, எய்யப்பட்டுக் குறியை நோக்கிச் செல்லுகின்ற கணையினது நீழல் தானும் விரைவாகச் சென்று கணை குறியிடத்துத் தைத்து நின்ற அளவிலே. தானும் முற்றவும் இல்லாதேபோம். இவ்வாறே, இன்பமும் இளமையும் குறித்த பருவத்தை நோக்கி விரைவிற் சென்று, அப் பருவத்தை அடைந்ததும் அழிந்துபோம் என்பதாம். இளமை நிலையாமைக்கு 'நல்லதோர்' உதாரணம் இது. இன்ப நுகர்வாலே இளமை தனக்குரிய பயனைத் தந்து சிறக்கும். அதனால், இன்பத்தை முற்படக் கூறினார். 'எய்கணை' என்றது, அவ்வாறே ஊழாற் பிறந்தது பருவத்தை அடைந்து, நல்லூழாற் கூட்டவும் பெற்ற அவரது இன்ப வாழ்வினைக் குறித்துக் கூறியதாம். 'இவ்வுலகம்' என்றது, இதன் நிலையாமையை நினைந்து. 'நீர் அறிவுடையீர் ஆதலின், நீர் காணீர் என்றலோ அறிது; அங்ஙனம் கண்ட நீர்தாம், அதனை மறக்காது பேணீராகவும் ஆகுவீராக' என்கின்றாள். இது பிரியாமையே செய்யத்தகுவது என்று வலியுறுத்தியதாகும். 'வெங்காற்றால் அலைப்புண்டு பாறையிடத்து மோதித் துன்புறும் கொன்றைக் கிளைகளைக் காணும் பாணர், அதுபடுகின்ற துயருக்கு நோவாது பறையறைதற்கான கடிப்பெனவே மயங்கி இன்புறுமாறு போல நும்பிரிவின் வெம்மையாலே சோரும் இவளது இரங்குதலிவின்றி அதனைத் தாம் வாய்ப்பறை அறைந்து பழிகூறித் திரிதலினாலே இன்புறுவர் அலவற் பெண்டிர்' எனவும், அலரச்சத்தைக் குறிப்பாகக் கூறுகின்றனள். 'மன்னாப் பொருள்' என்றது, அதன் நிலையாமையைக் குறித்துக் கூறியதாகும். 'அதனை விரும்பிச் சென்று, வழியிடைத் துன்பமுற்று, அநுபவிக்கும் இன்பத்தையும் இழந்து, தலைவிக்குத் துயரத்தையும் தருதல் பெரிதும் அறியாமை' என்பாள். 'பேணீர் ஆகுவீர்' என்றாள். இவற்றால், பொருள்வயிற் பிரிதல்தானும் நுகர்தற்குரிய இளமையின் கழிவுக்குப் பினனரே மேற்கொள்ளுதற்குரியது என்பதும் தெற்றென விளங்கும்.