இரா: ஏன் இல்லை! தபோதனரும் நீதிபதியும் மட்டுந்தானா? என்னைப் போன்றவர்கள், இன்னும் ஏராளம். சாட்சிகளை அழையுங்கள் இனி.
இரா: தங்கையே! உன் கதையைக் கூறு.
நீதி: எழுதிக் கொடுத்து விடட்டுமே!
இரா: ஆமாம்! ஆயிரமாயிரம் வீரர்களுக்கு அதிகாரியாக வீரமொழி பேசிவந்த என் தங்கை, இப்போது, நாலுபேர் நடுவே நின்று பேசமுடியாதபடி, தான் ஆக்கப் பட்டுவிட்டாள்.
[சூர்ப்பனகை ஒரு ஓலையைக் கொடுக்கிறாள்.
கோர்ட்டிலே ஒருவர் அதை வாசிக்கிறார்]"இராம இலட்சுமணரைக் காட்டிலே கண்டேன். மூத்தவரிடம் மோகம் கொண்டேன், எவ்வளவோ, எடுத்துக் கூறினேன், காதல் கனலாகி என்னைத்தகித்தது. மன்றாடினேன்!"
இரா: கொஞ்சம் நிறுத்து! நீதிதேவா! ஒருபெண், அரச குடும்பத்தவள், அதிலும் வணங்காது வாழ்ந்துவந்த என்தங்கை வலியச்சென்று தன்காதலை வாய்விட்டுக் கூறினாள். இராமன் மறுத்தான்! ஏன்?
க: இது தெரியாதா! ஸ்ரீஇராமசந்திரர், ஏகபத்தினி விரதர்?
இரா: ஏகபத்னி விரதம் என்ற இலட்சியத்திலே அவருக்குப் பற்றுதல்.
க: ஆமாம்!
இரா : அந்த இலட்சியத்தை அவர் பெரிதென மதித்தார்.
க: பெரிதென மட்டுமல்ல, உயிரென மதித்தார்.
இரா: தாம் உயிரென மதித்த ஒரு இலட்சியத்தின்படி நடந்து கொள்ள வேண்டுமென்று, ஒருமங்கையின் கண்ணீரைக் கண்டால் இயற்கையாகவரும், இரக்கத்தை இரவிகுலச்சோமன், தள்ளிவிட்டார்.
க: இரக்கம் காட்டுவதா இந்தத்தூர்த்தையிடம்?
இரா: காதலைத் தெரிவிப்பவர் தூர்த்தையா?
115
