கை: தோன்றிற்று! ஆனால் பரதன் நாடாள்வதாக இருந்தால் இராமன் காடேகத்தான் வேண்டும் என்று தீர்மானித்தேன், வேறுவழியில்லை.
இரா: பஞ்சணையில் துயிலும் இராமன் பசும்புல்தரையிலே படுப்பான். கனகமணி அணிந்தவன், மரஉரி தரிப்பான் ராஜ போஜனம் உண்டவன் காய்கனி தின்பான் வசிஷ்டரைக் கண்டு களித்த கண்களால் துஷ்ட மிருகங்களைக் கண்டு கலங்குவான், அரசு ஆளவேண்டியவன், விசாரத்திலே வேதனையிலே மூழ்குவான், தெரிந்தும்........
கை: காடு ஏகத்தான் வேண்டும் என்று கூறினேன்.
இரா: இராமன் காடு ஏகுவான் என்ற நிலைவந்ததும், அயோத்தியிலே இருந்தவர்கள் எப்படியானார்கள்.
கை: சொல்லமுடியாத கஷ்டப்பட்டார்கள். (கம்பரைப் பார்க்கிறாள்.)
இரா: கம்பர், அதுபற்றி விவரமாகப் பாடி இருக்கிறாரே, என்கிறீரா? நான், அவருடைய கவிதை சிலவற்றிலே இருந்து குறிப்பு வாசிக்கிறேன், அவை உண்மையா என்று பாரும்,முடியுமானால் கூறும்.
(ஓலையைப் புரட்டிக் கொண்டு) அயோத்தியா காண்டம், நகர்நீங்கு படலத்திலே, ஊரார் துயரைக் கம்பர் உள்ளம் உருக்கும் முறையிலே இருபது பாடல்களுக்குமேல் வர்ணித்திருக்கிறார்.
இராமன் காடுசெல்வான், என்ற சொல் காதில் வீழ்ந்ததோ இல்லையோ, அரசரும் அந்தணரும், மற்ற மாந்தரும், மாதர்களும், தசரதனைப் போலவே துயருற்றுக் கீழே சாய்ந்தார்களாம்.
புண்ணிலே நெருப்புப் பட்டது போலிருந்ததாம் அந்தச் செய்தி!
மாதர்கள், கூந்தலவிழப் புரண்டு அழுதனராம்! அடியற்ற மரமெனக் கீழே வீழ்ந்தனராம்! அம்மே, கைகேயி, கம்பர் பாடுகிறார்.
"கிள்ளையொடு பூவையழுத கிளர்மாடந்
துள்ளுறையும் பூசையழுத வுருவறியாப்
பிள்ளையழுத பெரியோரை யென்சொல்ல
வள்ளல் வளம்புகுவானென்றுரைத்த மாற்றத்தால்"
118
