மி: சரி, சரியான 'பிளான்' போட்டுகிட்டுத்தான், வந்தூட்டான். ஆபரேஷன் செய்யணுமா! டாக்டர் பீசு 100 ரூபா!! பெரிய சீமானில்லே இவரு, பட்டத்து இளைய ராஜாவுக்கு இல்லவா, வைத்யம் செய்யப் போறாரு.....
வே: எஜமான், இந்தச் சமயம் என் மனம் நொந்து போயிருக்கிற சமயத்திலே இப்படி எல்லாம் பேசாதிங்க, எப்படியாவது, நீங்கத்தான் காப்பாத்தணும். கொஞ்சம் இரக்கம் காட்டுங்க. நான் நாயா, உழைக்கிறவனாச்சிங்களே, உங்களைத் தவிர உலகத்திலே எனக்கு யாருங்க துணை?—கொஞ்சம் மனசு வையுங்க.
மி: (கோபத்துடன்) ஏண்டா! நீ என்னாண்ணு எண்ணிக்கிட்டே, பணம் என்ன செடியிலா முளைக்குது. வாய் கூசாமே, ஐஞ்சா, பத்தா? நூறு ரூபா கேக்கறே. முட்டாப் பயலே! போடா. போயி ஏதாச்சும் கஷாயம் போட்டுக் கொடு நோய் போயிடும். ஆபரேஷனாம்—நூறு ரூபாயாம்......பெரிய சமஸ்தானம்—திருவாங்கூர்......!
வே: தெரிந்த வைத்யமெல்லாம் செய்தாச்சிங்க. குணமாகலைங்க. துடியாத் துடிக்கிறான்.
மி: ஏண்டா, அந்தப் பய பெரிய அலகிரி! கூச்சல் போடுவான். நோவு இருந்தா கொஞ்சம் பல்லைக் கடிச்சிகிட்டுப் பொறுத்துக்கவேணும். மூணுநாளா எனக்கு முதுகுவலி உயிரை வாட்டுது—அவ வேறே அடி வயித்திலே என்னமோ பண்ணுது என்னமோ வேதனைன்னு அழுதுகிட்டு இருக்கா. நோவு நொடி சகசமாக வரும் போகும். அதைச் சாக்குக் காட்டி இங்கே பணம் கிணம்னு வராதே. செப்பாலடிச்ச காசு கிடையாது—ஆமா—போ, போ.
வே: எஜமான், எஜமான்......
மி: போடா போ! நான் இனிமே உனக்குப் புத்தி சொல்லிகிட்டு இருக்க முடியாது—சிவன் கோயில் போயாகணும்—டே முனியா? தடியைக் கொண்டா—அம்மா! அன்னம்! சரிகை வேஷ்டியை எடுத்துவாம்மா—போ போ!-இங்கே சனியன் போல என் எதிரே இராதே—அன்னம்! வாம்மா நேரமாவது—ஏய், கணக்குப்பிள்ளை. நெத்தியிலே, சந்தனப் பொட்டு சரியா இருக்கா பாரய்யா...(உரத்த குரலில்) டேய்! தடியா! வண்டியைப் பூட்டியாச்சா?
176
