அவன் நல்ல காரியத்துக்காக, ஏழைப் பிள்ளைகளுக்காக, விழா நடத்தறான்...நாமதான் பணமோ பணம்னு அலையருேம்...அவன் அப்படி அல்லய்யா...ஊருக்கு உபகாரம் செய்யணும் என்கிற நோக்கம் இருக்குது...நல்லதுதானே அது...
பணமா பெரிசு......கூடவேவா கொண்டுகிட்டுப் போயிடப் போறோம் மூட்டைகட்டி....பத்துப் பேருக்கு உபகாரம் செய்து நல்ல பேர் எடுக்கணுமய்யா.....ஏதோ நமக்கெல்லாம் அந்த நினைப்பும் இல்லே.....நேரமும் இல்லே மகனாவது ஊருக்கு உபகாரம் செய்கிறானேன்னு எனக்கு மகிழ்ச்சி...
வ: அது சரிங்க...ஆமாங்க...
சி: அதனாலேதான் நானும் அவன் நாலு காசு செலவழித்தாலும் பரவாயில்லேன்னு இருக்கறேன்...கேட்டதைத் தட்டாத கொடுக்கிறேன்....இதோ பாருங்க, பணம் சேரச்சேர குணம் வளரணும்...ஊருக்கு உபகாரம் செய்யணும்.....உமக்கெங்கே அதெல்லாம் பிடிக்கப்போவுது...
வ:அப்படிச் சொல்லிவிடலாமுங்களா..ஏதோ என் சக்தியானுசாரம் நானும் செய்து கிட்டுத்தான் வர்ரேன்.....இந்த வருஷம் செல்லியம்மன் கோயில் சேவற்காவடி உற்சவச்செலவு பூரா நான்தானுங்க...
சி: அதைச் செய்வே; தாயே! என்னை மன்னித்துவிடு, பாவத்தைக் கழுவிவிடுன்னு...அதுவும் ஒருவிதமான வியாபாரந்தான்யா...இதோ பாரய்யா, அதிலே எல்லாம் பலன் இல்லே இதோ நம்ம மகன் ஈடுபட்டு இருக்கற காரியம் இருக்கு பாரு, அது சிலாக்கியமானது...
வ: உண்மை தானுங்க, ஏழை எளியவங்களோட கண்ணைத் திறந்து வைக்கறது புண்ய காரியந்தானுங்க...
சி: அப்படிப்பட்ட காரியத்துக்குக் கொடுங்களேன் ஒரு ஆயிரம்...
வ: (திடுக்கிட்டு ) ஒரு ஆயிரமுங்களா...
323
