115
சொன்னதச் சொல்லும் இனிப்பிள்ளையானாள் குடும்பத் தலைவி.
“எப்போதோ நடந்தது இது. எனக்கு நினைப்பே இல்லை. ஆமாம், மாதவி வேறு ஏதாவது சொன்னதா?”
‘அது, எதுவும் சொல்லலை, ஏன் அவளை இங்கே வரச் சொல்லட்டுமா, அத்தான் ?”
- ஏன் ?”
- சும்மாத்தான் !’
வேண்டாம், வேண்டாம் !’
அவன் அவளை நிமிர்ந்து பார்க்கத் துணிவு பெற்றான். அவளது விழி விரிப்பில்தான் எவ்வளவு நம்பிக்கை ? அவன் மட்டும் அவளை தம்ப மறுத்தானே ?
விசித்திரமான யுக்தியொன்று அவனது மனத்தைப் புழுவாகக் குடைந்து வந்தது. அந்தப் படத்தைப் பற்றி குலோத்துங்கனிடமிருந்து இப்போது கேட்டால், அவன் சரிவரச் சோல்லான், அவனை மதராசுக்கு அழைத்துப் போனதும் அவனுடைய புத்தியைத் தெளிய வைத்து புகைப்பட சம்பவத்தைத் துருவி ஆராய வேண்டும் ! என்பதுவே முன்பு சொல்லப்பட்ட யுக்தி. ஆனால் அதே பொழுதில், அவனுக்கு வேறொரு புதிய அச்சம் தலை காட்டியது. ‘குலோத்துங்கன் பழையபடி சுயநிலை அடைந்து தேறிவிட்டால், சிந்தாமணிக்காகப் போட்டியிட மாட்டானா ? ஆமாம், இன்னும் கொஞ்ச தினங்களுக்கு அவனை இந்த ஸ்திதியிலேயேதான் நடமாடச் செய்ய வேண்டும் !” என்பது அவன் இறுதியாகச் செய்த முடிவு,
மனிதனை வேவு பார்க்கும் சிவப்புத் தலைகள் மூன்று காமம், வெகுளி, மயக்கம், அசத்தால் மனிதனை அவை
