211
211
கோளினின். பேர்க்குகன் எனும் காமத்தான், சிருங்கி பேசl rதும் கங்கையின் மருங்கு தோன்றும் நகர் உறை வாழ்க்கையன், இளையாளொடும் இளையவைேடும் தவப் பள்ளியில் இருந்த இராமனேக் காணவந்தான். இலக் குவன் குகனப் பார்த்து நீ யார்?’ என்று கேட்ட அளவில், “தேவா! நின்கழல் சேவிக்க வந்தனென், அவாய் வேண்டுவன் நாய் அடியேன் என்றான்’. இலக் ஆவறு இராமனிடம் சென்று. உள்ளம் தூயவன்; அlன் கல்லான்; கங்கை நாவாய்க்கு இறை: குகன் ஒருவன் பின்னக் காணக் குறுகினன்’ என்று எடுத்து மொழிக்கான். இராமனும் குகனே விரும்பி யழைத்து ‘இருக் ெ ஈண்டு’ என்றான் குகனே அமராமல், ‘ரித லும் மீனும் அமுதினுக்கு அமைவது ஆகத் திருக் அவென்; என்கொல் திரு உளம்?” எனக் கேட்டு கின்றான். முது வாரின் அளவற்ற அன்பை இராமன் பாராட்டி “நாளே அவ ைmப் போதில் நாவாயுடன் வருக’ எனக் கட்டளை பl’ .ான். குகனே அவனேடேயே சின்றான்; ‘செய்குவன் அடிமை’ என்று செப்பி யின்றான். கருணையின் மலர்ந்த கண் சாளும் இராமன் சீதையை கோக்கி, தம்பி திருமுகம் 1ாக்கி, “ரோக் காதலன் ஆகும்’ என்று கூறிக் குகனே பாக்கி ‘யாதினும் இனிய நண்பl இருத்தி ஈண்டு பlயொடு’ என்றான்.
மறுநாள் கங்கையைக் கடந்த பின்னரும் குகன் இாமனுடன் கூட வருவதாக வற்புறுத்திக் கூறு கின் முன். இராமனே குகனைப் பார்த்து ‘என்னுடைய உயிர் யோவாய்; இலக்குவன் உன் தம்பி ஆவான்; சீதை அக்கு அண்ணியாவாள்; இவ்வுலகெல்லாம் உன் பறுடையது; நானும் உன் தொழில் உரிமையுடையவன்” அன்று உரை பகர்கின்றான்.
