43
கன்னன் உருக்கிய வெங்கலத்தைப் போன்று காயும் கிலவே! . . . பூமியின் நிழல் உன்மீது படுகிறது. அதைக் களங்கம் என்கிருர்கள். உன் நிழல், என் தலையின் முன்பக்கம் படுகிறது. அதை முகம் என்கிருர்கள்.
உன் வியர்வைத்துளி, புல்லின் நுனியில் படுகிறது. அதைப் பனித்துளி என்கிருர்கள். என் வாயின் எச்சில் வாலிபர்களின் மீது படுகிறது. அதைத் தேன்துளி என்கிருர்கள். - .
நீ இந்த மலையின் முடியில் படுக்கிருய். நானே பொருள்தருவோர் மடியில் படுக்கிறேன். நீ பகலில் பதுங்கிக் கொள்கிருய். ார்னே, பகலில் ஒதுங்கிக் கொள்கிறேன். நீ, கடலில் குளிக்கிருய். கான், காவிரியில்குளிக்கிறேன். நீ, பதினைந்து நாட்களில் பருவமடைந்தவள். கானே, பதினேந்து வயதில் பருவமடைந்தவள். உலகில் நீ, எல்லோருக்கும் பொதுவுடமை, கானும் எல்லோருக்கும் பொதுவுடைமை. ,ே எண்ணெயின்றி எரியும் விளக்கு. கானே, எண்ணெய் இருக்கும் வரையில் மட்டுமே எரியும் விளக்கு!
கார்காலத்தில், உழவர்கள் கொச்சி இலையைத் தம் தலையில் சூடிக் கொள்வார்களாம், வெப்பத் திற்காக!
கானே வாலிபர்களேயே போர்வையாகப் போர்த்திக் கொள்கிறேன், வெப்பத்திற்காக. + -
