துண்டு
93
ராம்: நீ கேட்கிறது இருக்கட்டும்டி. பிறகு இப்ப அவன் கேட்கிறான். (புத்தகத்தில் ஒரு பகுதியைப் படித்துக் காட்டுகிறார்.) ஏழையின் வியர்வை சிந்தாமல் பூமிக்கு அடியில் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் வைரமும், தங்கமும், கடலுக்கு அடியிலே படுத்து உறங்கும் முத்தும், உனக்கு எப்படிக் கிடைத்தது?
சுப்பு: (அப்பாவி நிலையில்) எப்படிக் கிடைத்தது நமக்கு என்று இருக்கப்படாதா! இவனுக்கு ஏன் இந்த விசாரணையெல்லாம்?
ராம்: (கேலிக்குரலில்) ஏனா! மேதாவியாகணுமே! என் தலைக்கு வைக்கிறான், கொள்ளி.
ராம்: காட்றான் வித்தையை, என்னிடம். (புத்தகத்தை மீண்டும் பார்த்து) என்னைக் காட்டச் சொல்றாண்டி. (தலை குனிந்து கொண்டு, சுப்புத்தாய் உட்கார்ந்திருக்கக் கண்டு புத்தகத்தால் அவள் தலையைத்தட்டி) கேள்டி, இதை! ஏழையின் கைத்திறன் இல்லாத ஒரு பண்டம் உண்டா காட்டு! (புத்தகத்தை மூடியபடி) காட்டறேண்டா, டேய்! காட்டறேன். ஒரு காசு கிடையாது, என் சொத்திலே உனக்கு, (கேலியாக) அக்ரமக்காரன் சொத்தாச்சே! நீ அநியாயத்தை அழிக்கப் பிறந்த தர்மவீரன்! உனக்கு ஏன் அந்தச் சொத்து? ஒரு காசுகூடக் கிடையாது. ஆமாம்! அவ்வளவும் ஐயனாரப்பன் கோவிலுக்குத்தான்...
சுப்பு : (பதறி) சத்தியம் கித்தியம் வைத்துத் தொலைச்சுப்புடாதிங்க.
ராம்: பேசாதே! நீ பேசாதே. அவன் வந்தா என் முகத்திலே விழிக்கக் கூடாது. சொல்லிவிடு போயி, (ரொட்டித் துண்டு) போதாது, இனி மளமளன்னு கருவாடு, எருமூட்டை, எருக்கஞ்செடி என்று எந்த எழவாவது, எழுதிக்கிட்டு இருக்கச் சொல்லு...என் மகன் செத்தான்...
