காலமும் களனும்
13
ஆனால், மராட்டிய மண்டலத்திலே, சிவாஜி மரபைக் கவிழ்த்து, பேஷ்வாக்கள் என்ற புதிய மரபினர் ஆண்டனர். இவர்கள் பேரரசு நாட்டினர். இப்பேரரசு ஐந்து கிளை அரசுகளாய்ப் பிரிவுற்றிருந்தாலும், பேஷ்வாக்களின் திறமையால் ஒற்றுமை குலையாமல், வலிமை வாய்ந்த கூட்டரசாகவே இயங்கிற்று.
17-ம் நூற்றாண்டின் இறுதிக்குள், உடையார் மரபினர் இன்றைய மைசூர்த் தனியரசின் ஒரு பாதியளவான பரப்பைப் படிப்படியாக வென்று வளர்ச்சியுற்றனர். உடையார் மரபினரில், புகழ் வாய்ந்தவரான சிக்க தேவராயர் 1699-ல் மொகலாயப் பேரரசர் அரங்கசீப்புடன் நட்புறவு கொண்டு, அவர் ஆதரவைப் பெற்றார். ஆனால், சிக்க தேவராயர் 1704-ல் உலகு நீத்தார். அவருக்குப் பின், வந்த அரசர்கள் திறமையற்றவர்களா யிருந்தனர். மைசூர் அரசு மீண்டும், அவல நிலையடையத் தொடங்கிற்று. அதன் மேல் திசையில், குடகுப் பகுதியையாண்ட பேடனூர்த் தலைவரும், கீழ் திசையில் சித்தல துருக்கத் தலைவரும், மைசூர் அரசர்களுக்குப் பெரும் போட்டியாக வளர்ச்சியடைந்து வந்தனர்.
தமிழகத்தில் மொகலாயப் பேரரசின் ஆளாக, ஆர்க்காட்டு நவாபும், அதன் வடபால், தென்னாடு முழுவதற்கும் பேரரசர் பேராளாக ஹைதராபாது நிஜாமும் நிலை பெற்றனர். அவுரங்கசீப் 1707-ல் மாண்ட பின், மொகலாயப் பேரரசு சரிந்தது. நிஜாமும், ஆர்க்காட்டு நவாபும் கிட்டத்தட்டத் தன்னுரிமையுடைய தனியரசர்கள் ஆயினர். பெயரளவில் மட்டும், ஆர்க்காட்டின் மீது நிஜாமுக்கு மேலுரிமை இருந்தது.
மேனாட்டு வணிக ஆட்சி நிறுவிய வெள்ளையர்களில், பிரஞ்சுக்காரர் கை வரிசையே 18-ம் நூற்றாண்டில்
