காலைக் கதிரவன்
அன்பர் மனத்தா மரைஅலர வந்தருளும்
செம்மல் இறையவனார் திருக்காட்சி தந்ததுபோல்
காரிருள் எவ்விடத்தும் காணாமலே ஓடி
சீரிய தாமரைகள் செந்தேன் தளையவிழ
இதழ்கள் தளைவிரிந்து இன்பநலம் பரப்பி
நிதமும் அலர்விரிந்து நேர்மைநலங் கொடுப்ப
இன்பத் திருந்த இணைபிரியாக் காதலர்கள்
துன்பத்தின் எல்லை தோன்றிற்றே எனமாழ்க
அன்புற்ற அன்பர் ஆண்டான் அடிபணிய
இன்பதேன் சொட்ட இளம்பொழுது வந்தெனப்
புட்கள் பலவும் புலரும் பொழுதிரவு
விட்டுஉடன் தோன்றிற்று வேடிக்கையாய்ச் செல்வோம்
என்றுமே கூட்டைவிட்டு எழுந்து புறப்படவும்
நன்றே எனநல்லார் நற்குடங்கள் கைக்கொண்டு
குளத்தின் கரைகளிலும் குறுநீர்ச் சுனைகளிலுல்
வளத்தின் நதிகளிலும் வாய்வம்பு தனைவிச
அவராத் திரியாகா தன்றிராப் பொழுததனைச்
சிவராத் திரியாகச் சிற்றின்பம் தாம்நுகர்ந்த
காதலர்கள் ஒருசார்பில் காதல் விடிந்ததென்று
வேதனையைப் பெற்றிடவே வேண்டுங் கணவன்றான்
120
