224 காதலும்கல்யாணமும்
அழைத்துக் கொண்டு போகப்போகிறீர்கள்?’ என்றான் சுந்தர்.
‘ஏன், உன் அப்பாவிடம்தான்’
“ஐயோ, வேண்டாம் அவர் இப்போதுள்ள இடத்தில் நான் போய் அவரைப் பார்த்தால் அது அவருக்குப் பிடிக்காது!”
‘ஏன்,அவர் இப்போது எங்கே இருக்கிறார்?”
‘தயவுசெய்து அதைப்பற்றி என்னிடம் கேட்காதீர்கள்; அவர் இப்போது கீழ்ப்பாக்கத்தில் இருக்கிறார்; அங்கேதான் தன்னை வந்து பார்க்கும்படி அவர் உங்களிடம் சொல்லச் சொன்னார்’
‘அப்படியானால் நான் உன்னை ஏதாவது ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்துவிடட்டுமா?”
“எதற்கு, இங்கே போன மானம் போதாதா? என்னைப் பேசாமல் கொண்டு போய் என் அம்மாவிடம் சேர்த்து விடுங்கள்; அவர்களுக்குத் தெரிந்த வைத்தியமே இதற்குப் போதும்’
‘அவர்கள் எங்கே இருக்கிறார்கள்?”
‘அடையாறில்’
‘சரி, அப்படியே செய்கிறேன்’ என்று அவர் காரைத் கிளப்பினார்; அவன் கையை ஊன்றி மெல்ல எழுந்து, சாய்ந்தாற்போல் காலை நீட்டி உட்கார்ந்துகொண்டான்.
‘உனக்கு வருத்தமாயிருக்கும், உங்களுடைய சண்டையில் நான் குறுக்கிடவில்லை என்று; இல்லையா?” என்றார் ஆபத்சகாயம், தன் மனச்சாட்சி தன்னை உறுத்த.
‘அப்படியொன்றுமில்லை’ என்றான் அவனும் தன் மனத்தைத் தானே ஏமாற்ற.
‘'நான் குறுக்கிட்டிருந்தால் என்ன நடந்திருக்கும், தெரியுமா? உங்களுடைய சண்டையின் முடிவு அவனுக்குச் சாதகமாகியிருக்கும்; தனக்குக் கிடைக்க வேண்டிய தண்டனை
