காட்சி—29
சம்பந்தன் வீடு—பொன்னன்; தங்கவேல் உரையாடல்
பொ:— மறுக்கமுடியாத நியாயத்தைத்தான் பொன்னி சொல்லி என்னைத் தடுத்துது—நானும் துணிவு கொள்ளவில்லை. ஆசையோ அழியல்லை, அவ, தர்ம நியாயம் பேசப் பேச அந்தச் சனியன் இருக்கே — ஆசை — அது ஒண்ணுக்குப் பத்தா ஓங்கி வளர்ந்து கொண்டே இருந்தது. என்னை ஏசி இருந்தால், எனக்குக் கோபம் வந்திருக்கும். ஆனது ஆகட்டும்னு பொன்னியைத் தூக்கிக்கொண்டே போயிட்டு இருப்பேன். பொன்னியோ, புலம்பறா — புத்திமதி சொல்ற ஊர் நிலைமை உலகத்து நியாயம், இதை எல்லாம் சொல்றா—எப்படி அவளிடம் கோபம் வரும்—பாசத்தோட பார்க்கறா — பொல பொலன்னு கண்ணீர் விடறா கடைசியிலே துணிஞ்சி, நானே ஒரு யோசனை சொன்னேன் பொன்னியிடம்.
தங்:— அது என்ன யோசனை?
பொ:— ஊரைவிட்டே கிளம்பி, எங்காவது போயிடலாம்—அந்த இடத்திலே கல்யாணம் வேணுமானக்கூடச் செய்து கொள்ளலாம்னு சொன்னேன். திகில்பட்டா—முடியாதுன்னு பிடிவாதம் செய்தா—தாண்டவராய மொதலி பொண்ணு ஓடிப் போயிட்டாளாம்னு ஊர் பழிக்குமேன்னு பயப்பட்ட... ஆனா, லேசா, பொன்னி மனதிலே நான் சொன்ன யோசனை புகுந்துவிட்டுது—அரைச் சம்மதம்—அதுக்குள்ளே...
தங்:— அதுக்குள்ளே? என்ன, பொன்னா! பொன்னியோட அப்பாவுக்கு விஷயம் தெரிஞ்சுப்போச்சா...
பொ:— அதெல்லாமில்லே...
தங்:— தயக்கம் என்ன, சொல்லு பொன்னா! அதுக்குள்ளே...
