௧௪
சந்திரிகை
ளிடம் பணம் வாங்க உடம்பட்டேன். எனினும், நான் இங்கு வந்தது தங்களிடம் பணம் வாங்கிக் கொண்டு போவதற்கன்றென்பதைத் தாங்கள் மறக்கக்கூடாது; கணவனை வேண்டி உங்களிடம் வந்தேன்” என்றாள்.
அது கேட்டு ஜீ.சுப்பிரமணிய அய்யர்:— ”அந்தக் காரியம் என்னால் செய்து கொடுக்க முடியாது” என்றார்.
”தங்களைத் தவிர எனக்கு வேறு புகலுமில்லை” என்று விசாலாட்சி வற்புறுத்தினாள்.
”என்னால் ஸாத்தியமில்லையே! நான் என்ன செய்வேன்?” என்றார் அய்யர்.
”நீங்கள் தயவு வைத்தால் ஸாத்தியப்படும்” என்று விசாலாக்ஷி சொன்னாள்.
”உன்னிடம் நல்லெண்ணமில்லாமலா, நீ கேட்காமலே உனக்கு நூறு ரூபா கொடுத்தேன்?” என்று ஜீ. சுப்பிரமணிய அய்யர் கேட்டார்.
”அவ்வளவு தயவு போதாது. இன்னும் அதிக தயவு செலுத்த வேண்டும்” என்று விசாலாட்சி மன்றாடினாள்.
ஜீ. சுப்பிரமணிய அய்யர் தலையைச் சொரிந்தார். சிலகணங்களுக்கப்பால் விசாலாட்சியை நோக்கிச் சொல்லுகிறார்:— ”ராஜமஹேந்திரபுரத்தில் என்னுடைய ஸ்நேகிதர் ஒருவர் இருக்கிறார். அவருடைய பெயர் வீரேசலிங்கம் பந்துலு, அவர் விதவைகளுக்கு விவாகம் செய்து வைப்பதில் மிகவும் சிரத்தையுடன் உழைத்து வருகிறார். உன்வசம்
