28
கிடக்கவே, குனிந்தாள், சரிந்து விழுந்த சேலேமை இடது தோளில் கொய்து போட்டவாறு, தலையை கிமிர்த்தினுள். இப்போது, அவளது பூங்கரங்களில் கசங்கிய கடிதமொன்று இருந்தது. பிரித்தாள், மூச்சு கின்றுவிடும் போலிருந்தது.
“அன் பிற்குரியவரே!
அதிவீரராம பாண்டியரே! அஞ்சலிகள் ஆயிரம், ஆயிரமாயிரம்: அடியாளை மறந்துவிட மாட்டிர்களே? கினைவூட்டல் அல்ல இது. துரிய கெஞ்சம் பதிவு முடங்கல் இது:
நாம் சக்திப்போம் மீண்டும்! மெரினு நம்மை அழைக்கிறது.
காந்தி சிலை...
கினேவிருக்கட்டும். பிற நேரில்.
இன்னணம். தங்கள் அன்பின் உயிர் ”
பிரித்ததைத் தாறுமrருக மடித்து, தன்னுடைய சோளிக்குள் திணித்தாள். ஊடுருவிப் படர்ந்த இன் பக் கிளுகிளுப்பின் சுகத்தில், கண்ணிரை மறந்து; வெகு சுலபமாகக் குறுக்கே கடந்தாள்.
. o * 3 g
தியாகராய நகர் பஸ் பரிமளத்தையும் சுமந்தது. பரிமளத்துக்குத் திகீர்’ என்றது! பஸ் புறப்பட்டது.
