வை.மு.கோ. 103-வது நாவல்
218
உஷா:-ஸிஸ்டர்! அதை ஏன் கேட்கிறீர்கள். எங்களுக்கு சந்தோஷத்திற்கு மேல் சந்தோஷமாகவே, சகலமும் நடந்தது. அண்ணா எப்படித்தான் இளைத்து எலும்புக் கூடாக, இரும்புக் கம்பிக்குள் காட்சியளிப்பாரோ என்று பயந்து நடுங்கினோம். அதற்கு நேர் விரோதமாய், அண்ணா முன்னிலும் தெம்பாயும், தேறியும், சாந்தஸ்வரூபியாயும் காணப்பட்டதோடு, சாதாரணமாய் நேரிலேயே எங்களிடம் தாராளமாகப் பேசினார்; அம்மாவையும், சின்னண்ணாவையும் அப்படியே கட்டித் தழுவிக் கொண்டு, தனது அன்பு மாரியைப் பொழிந்து, பூரித்த காட்சியை நினைக்க நினைக்க, உள்ளத்தில் ஆநந்த ஊற்று சுரக்கிறது.
கமலவேணி:- நான் மக்களைப் பெற்ற பலனை இன்றுதான் பரிபூர்ணமாய் அனுபவித்தேன். புத்திரவாத்ஸல்யத்தின் வேகம் எவ்வளவு பெரியது என்பதையும், அதன் அடங்காத இன்ப வெள்ளத்தையும் இப்பொழுதுதான் உணர்ந்தேன்; அந்த ஆநந்த அலை மோதிக் கொண்டிருக்கையில், உங்களுடைய அம்ருத வாக்யங்கள் போன் மூலம் வந்ததும், எனக்கு உண்டாகிய சந்தோஷத்திற்கு எல்லையே இல்லாது பொங்கித் ததும்புகிறது. என் கண்மணியின் விஷயத்தில், என்ன அனுகூலம் கிடைத்தது. அதை தயவு செய்து, முதலில் சொல்லுங்கள்.
சுந்தரா:- தாயே! பிதாவுக்கு மேல் ஒரு படிக்கட்டு சாமர்த்தியசாலியாகிய உங்களிடம் இன்னொரு ரகஸியத்தைக் கூட நாங்கள் இப்போது சொல்லப் போகிறோம்… ஆனால், அதற்கு முன்பு நீங்கள் சொல்லி விடுங்கள்; அதைப் பிறகு, நாங்கள் சொல்கிறோம்…
அம்பு:- அதற்காகத்தானே உங்களை அழைத்தேன். நீங்கள் ஏதோ பெரியதாக—புதிதாக—கூறப்
