வை.மு.கோ. 103-வது நாவல்
70
கடைசியில் என்னவாயிற்று தெரியுமா! கழகமும் ஆரம்பித்தோம். மூன்று வருஷ காலம் ஒரு மாதிரியாய் நடந்தது. முதலில் வெகு வீராப்புடன் வந்து சேர்ந்த வாலிப வீரர்கள் ஒவ்வொருவராக, மணவாழ்க்கையில் ஈடுபட்டு கழகத்தை விட்டு வெளிஏறினார்கள். ஏதோ சில பேர்கள்தான் ஊசலாடிக் கொண்டிருந்தோம். கழகத்தின் வருஷாந்திர விழாவுக்குத் தலைமை வகிக்க, ஒரு சிறந்த அறிவாளியை அழைத்திருந்தோம். தலைமை வகிக்க வரும் போது, என் மன உறுதியைக் குலைத்து, என் கொள்கையில் நான் படுதோல்வி யடையும்படியான ஒரு பெரிய சோதனை சக்தியாகிய, அவருடைய பெண்ணைக் கூட அழைத்து வந்து, என்னைக் கலக்கிப் பாழாக்கி விட்டார்.
இனி இதற்கு மேல், வார்த்தை எதற்கு டாக்டர்? நான் படு தோல்வியடைந்தேன். அந்த மாதரசியை மணம் செய்து கொண்டு, பலருடைய நகைப்புக்குப் பாத்திரமாகி விட்டேன். ஏதோ சந்தோஷமாக வாழ்க்கை நடந்தது. ஒரே ஒரு பெண் பிறந்தாள்; அதி செல்வமாய், நாகரீகமாய், புத்திசாலியாய் வளர்கிறாள். அவளுக்குத் தகுந்த மணாளனை நான் சில வருஷங்களாகவே தேடி வருகிறேன். அவளுக்குத் தக்க கணவராகவே, பகவான் உங்களைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொடுத்திருக்கிறார் என்றே நான் தீர்மானித்து விட்டேன்…
ஆம்… முக்யமானதைச் சொல்ல மறந்து விட்டேனே; நான் முதலில் அனுஷ்டிக்க ஆரம்பித்த வ்ருதம் என் மனைவி மறைந்த பிறகு, செவ்வனே நடந்து வருகிறது. தாயற்ற பெண்ணுடன், நான் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன். அத்தகைய தாயற்ற பெண்ணுக்கு, நீங்கள் அன்புடன் ஆதரவளித்துக் காக்க வேண்டும். நான் வெகு வெகு தாழ்மையுடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன்…”
என்று அவர் சொல்வதை எல்லாம் கேட்கக் கேட்க, ஸ்ரீதரனின் உள்ளத்திலும் சிறிது பயமும், அதிர்ச்சியும்
