பக்கம்:சுரதா ஓர் ஒப்பாய்வு.pdf/128

124 கவிஞர் முருகு சுந்தரம் شه 'பத்தரைமாற் றுத்தங்கப் பழமே! நீயோர் பதுமை யென்றான். பேசிடுமோ பதுமை? என்றாள். 'சித்திரம்நீ என்றிட்டான் சிரித்துக் கொண்டே. 'சித்திரத்திற் கழுகுண்டு, சதையே தென்றாள். 'முத்தத்தில் இருக்கின்ற இனிமை, நம்தாய் மொழியிலில்லை; உமர்கையாம் பாட்டில் இல்லை; அத்தாணி மண்டபத்தின் மணியே! என்றான் 'அடக்குங்கள் சத்தத்தை' என்றாள் அன்னம். நிருவாண மலர்மீது நீல வண்டு நிருவாண மாயிருக்க அதனைக் கண்டு 'திரைமறைவே தேவையில்லை போலும் என்றாள். 'தேவையில்லை வண்டுக்கு வெட்கம்' என்றான். இருட்டுக்குள் சென்றார்கள் இரண்டு பேரும்; இடைநடுவில் பேச்சில்லை! வியர்வை யோடு, சிரித்தபடி அவன்வந்தான் வெளியில்! கண்கள் சிவந்தபடி அவள்வந்தாள் இருட்டை விட்டு. 'அருள்வேண்டும் என்றிடுவர், அதுவா வேண்டும்? அறம் வேண்டும், அவ்வறத்தைப் போற்றிக் காக்கப் பொருள்வேண்டும், புகழ்வேண்டும், போகம் வேண்டும்; பொய்யுலகில் பொய்கூடப் பேச வேண்டும். இருள்கூட அன்றாடம் நமக்கு வேண்டும்; இருட்டுக்குள் காதலர்க்கு உடையேன் வேண்டும்? சரசாங்கி' என்றிட்டான்; சிரித்தாள்; இந்தச் சந்திப்பை ஆள்மூலம் அறிந்தான் மன்னன்.