பக்கம்:சொர்க்கவாசல், நாடகம், 1954.pdf/126

123

(இழுத்துச் செல்லுகிறார்கள்)

மதி: (தழு தழுத்த குரலில்) வேந்தே...வேந்தே...

வெற்: (உருக்கமாக) உத்தமனே! உன்னிடம் மன்னிப்புக் கேட்கிறேன்! (தள்ளாடி, அவன் அருகே வந்து, மடல் கொடுத்து.) இதோ மன்னிப்பு மடல், மக்களாட்சி மடல்! மதிவாணா! நான் திருந்தி விட்டேன்!

(சாய்கிறான்.)

(வேழநாட்டு அரண்மனையில் ஓர் கூடம் விசாரத்துடன் இருக்கும் மதிவாணனை, குமாரி, மக்கள் மன்றத் தலைவர்கள் கூடியுள்ள இடத்துக்கு அழைத்துச் செல்கிறாள்.)

குமாரி: கண்ணீர் விடுவது போதும் கண்ணாளா! கடமையைக் கவனிக்க வேண்டாமா? பெரிய பொறுப்பு ஏற்பட்டுவிட்டது. நாட்டுக்கு மன்னன் இல்லை. மக்கள் மன்றம் கூடுகிறது. மனம் உடைந்துபோகக்கூடாது இப்போது.

(சிறைச்சாலைக்கு முன்புறம் அருளாளர் அருமறை வெட்கித் தலைகுனிகிறார். அருளாளர் கோபமாகப் பேசுகிறார்.)

அருளாளர்: சன்மார்க்கம் பரப்பச்சொல்லி உன்னை அனுப்பினேன்; நீ சுயநலப் பேய்பிடித்து ஆடி அழிந்தாய். மக்களுக்கு உழைக்கச்சொல்லி உன்னை மடாலயத் தலைவனாக்கினேன். நீயோ மக்களைக் கசக்கிப்பிழிந்து, கொழுத்தாய். உன் போன்ற தீயவர்களால் மதமே நாசமாகலாம். போ, போ. உன்னைப் பார்ப்பதும் மகா பாபம் மக்கள் மன்றம் கூடுகிறதாம். அங்கு சென்று மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொள். மார்க்கத்தையே நாசமாக்கிவிட்டாய். மகாபாதகன் நீ, மகாபாதகன் நீ.

மதி: மக்களாட்சி மலர்கிறது வேழ நாட்டவரே! வீரரே! மக்களாட்சி மலர்கிறது.

குமாரி: இங்குமட்டுமல்ல என் நாட்டிலும் மக்களாட்சிதான். ஓலை அனுப்பிவிட்டேன்.