பக்கம்:சொர்க்கவாசல், நாடகம், 1954.pdf/59

56

கு: மறந்தே போனேன். இன்று ஆயுதக்கிடங்கைப் பார்வையிடவேண்டும். அமைச்சர் காத்துக்கொண்டு இருப்பார்.

[போகின்றனர்]

[வள்ளியூரில்—சோமநாதன் மாளிகை உட்புறம்—முத்துமாணிக்கம் உடல் நலமடைந்த நிலையில் இருக்கிறான். என்றாலும் சோகமாகவே காணப்படுகிறான். மருத்துவரும் அவர் நண்பரும் அவனருகே காணப்படுகிறார்கள்.]

முத்து: (சோகமாக) ஐயோ, நான் சாவதை ஏன் தடுத்தீர்கள்? இந்த வாழ்வும் ஒரு வாழ்வா?

மருத்துவர்: உன்னைக் காப்பாற்ற நாங்கள் பட்ட கஷ்டம் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல முத்து—அதிலும் இவருடைய உதவிக்கு ஈடாக எதையும் சொல்லமுடியாது.

நண்பன்: என் சாமர்த்தியம் முழுவதும் உபயோகித்திருக்கிறேன்.

முத்து: (சலித்து) சாமர்த்தியம்! செத்திருக்க வேண்டிய என்னைப் பேசும் பிணமாகச் செய்துவிட்டிருக்கிறீர்!

நண்பன்: உன் மனதிலேதான் முத்து, இப்படிப்பட்ட குழப்பம், பயம், சந்தேகம் இருக்கும்! முத்துமாணிக்கம் பழைய முத்துமாணிக்கமேதான் - உலகிலே எவருக்கும் - ஏன்? உன் திலகாவுக்கும் கூட...

முத்து: (தலையிலடித்துக்கொண்டு) ஐயோ - ஐயோ-அவள் பெயரைச் சொல்லவேண்டாம். என் கனவு அந்தக் காதல் அந்தப் பூங்கொடி, புழுத்துப்போன எனக்கா? வேண்டாம் - வேண்டாம் - இனியொருமுறை சொல்லவேண்டாம்.

[மதிவாணன் மாளிகையின் உட்புறம். திலகா ஏக்கத்துடன் இருக்கிறாள்.]

கற்பகம்: திலகா! ஓலையைச் சரியாகத்தான் படித்தாயா? முத்துவைக் காணோமே இன்னமும்...