தமிழைப் பிழையின்றி எழுதுவோம்
137
வினைச்சொற்கள் என்பது தொழில் அல்லது செயலைக் குறிக்கும். இவை காலம் காட்டும் இடைநிலைகளையும் பால், எண் காட்டும் விகுதிகளையும் பெற்று வரும். ஒவ்வொரு வினைச்சொல்லுக்கும் தனித்தனியே சொற்பொருள் உண்டு.
எ.கா.
பார் என்னும் வினைச்சொல் பார்த்தல் அல்லது காணுதல் என்ற தனிப்பொருளைத் தரும். இது போன்றே இரு, பாடு,ஆடு, செய், அழு, தள்ளு போன்ற வினைச் சொற்களும் தமக்கென்று தனித்தனிப் பொருளைத் தரும்.
முதல் வினைக்குத் துணையாக துணையாக வேறு இலக்கணப் பொருளைத் தரும் வினை, துணைவினை எனப்படும். துணைவினை என்பது இன்னொரு வினையுடன் சேர்ந்து வருகின்ற நிலையில் தன் பொருளை இழந்து சேர்ந்துவரும் வினைக்குப் புதிய பொருளைத்தரும் வினைச்சொல் ஆகும்.
தமிழில் இரு என்பது தனியே வரும்போது இருத்தல் எனும் பொருளைத் தருகிறது. அதுவே போ, வா, செய், படு போன்ற வினைகளுடன் சேரும்போது போயிருந்தான், வந்திருந்தான், செய்திருந்தான், படுத்திருந்தான் என்றாகிறது. இங்கு இரு என்பது துணை வினைப் பொருளைத் தருகிறது.
தமிழில் துணை வினை, தலைமை வினைக்குப் பிறகு வருகின்றது. தலைமை வினைகள் எப்போதும் போய், வந்து, செய்து, படுத்து போன்ற வினையெச்ச வடிவிலேயே வருகின்றன. துணைவினை படுத்திரு, செய்துவிடு, என்பவற்றில் வருவதுபோல் ஏவல் வினையாக அல்லது போயிருந்தான், வந்துவிட்டான் என்பவற்றில் உள்ளதுபோல் முற்றுவினை வடிவத்தில் வருகின்றது.
தற்காலத் தமிழில் விடு, அடி, அருள், அழு, ஆயிற்று, இடு, இரு,எடு, ஒழி, கட்டு,கிட, கிழி, கூடு, கொடு, கொள், தள்ளு, தீர், தொலை, நில், படு, பண்ணு, பார், பிடி, போ, போக, போடு, மாட்டு. முடி, வா, வாங்கு, வேண்டு, வை போன்ற நாற்பதிற்கும் மேற்பட்ட வினைகள் துணைவினைகளாக வழங்குகின்றன. இத்துணைவினைகள் முயற்சி, பலன் அளிக்காமை, உறுதி, துணிவு, முடிவு, மிகுதி, காரணம், கண்டிப்பு, வெறுப்பு, கோபம், சிறப்பு போன்ற பல்வேறு பொருள்களை உணர்த்துவனவாக அமைந்துள்ளன. இவற்றில் ஒன்றிற்கு மேற்பட்ட பொருள்களை உணர்த்தும் வகையிலும் சில துணைவினைகள் அமைந்துள்ளன.
எ.கா
விடு
இத்துணைவினை உறுதிப்பொருளைத் தருகிறது.
எழுதிவிடு
