26
யாததாலே கூச்சல் போடறனே தவிர, வேணும்னு வேஷமாப் போடறேன்...”
“இருக்கும்மா! அப்பா எப்பவும், எப்படிப்பட்ட வலியையும் பொறுத்துக்கிட்டு இருப்பவராச்சே. பாவம்! என்னமா வலிக்குதோ என்னமோ...”
“அவ மனம், துளியாவது பதறுதான்னு பாரேன் பொண்ணு, இவளுக்கு மண்டைக்குத்தல் வந்துவிட்டா, போடற கூச்சலிலே, ஊரே திரண்டு வந்தூடும்...”
“சும்மா இருங்க...எந்தக் கை வலிக்குது...சோத்துக் கையா...? எந்த இடத்திலே...? தோள்பட்டையாண்டையா? முதுகுப்பக்கமாகக்கூட வலிக்குதா...? சுளுக்குத்தான்...வேறே ஒண்ணும் இல்லை...”
“எலும்பு கிலும்பு முறிஞ்சி போயிருக்குமா, இம்மாம் வலி இருக்குதே!...”
“ஏம்பா! பச்சிலை வைத்யரண்டை போய்க் காட்டினா, நல்லதாச்சே...”
“அடி ஏண்டி, பச்சிலையும் உலர்ந்த இலையும்...நீ போயி நம்ம கொல்லைமேட்டுக் கொளத்தாங்கரையிலே, களிமண்ணு இருக்கு பாரு, அது ஒரு நாலு கை கொண்டா...”
“களிமண்ணு, சஞ்சீவியாச்சே! சுளுக்கு, பிடிப்பு, வீக்கம், இதுக்கெல்லாம், களிமண்ணை குழைச்சி வலிக்கிற இடத்திலே தடவினா, அது உலர உலர, வலி இருக்கற இடம் தெரியாமேப் போயிடும்...”
“வெறும் களிமண்ணா?”
“ஆமாம்; நீ போடி; உங்க அப்பாவுக்கு எதுலேயும் நம்பிக்கை இருக்காது. களிமண்ணு போட்டுகிட்டு வலியைக் கொஞ்சம் பல்லைக்கடிச்சிகிட்டு பொறுத்துகிட்டு, ராப்பொழுது ஓட்டிவிட்டா, பொழுது விடிஞ்சதும் சுளுக்கு சொல்லாமே கொள்ளாமே ஓடிப்போயிடும்...”
“எம் புள்ளே! நெஜமாத்தான் சொல்றியா? இல்லை, என்னைச் சும்மா அலங்கோலம் பண்ணவேணும்னு எண்ணமா?”
“அம்மா! விளையாட்டுத்தனமா எதாச்சும் செய்துட்டு வலி, அதிகமாயிடப்போகுது...”
