பக்கம்:தரும தீபிகை 6.pdf/239

2062 த ரும தீ பி. கை யானிருக்க வினையறியா இளஞ்சிங்கம் இறப்பதே என்னே என்னே! (2) கின்றனேயே எனக்காத்து ஏேகென்று யானுரைப்ப நெடுந்தேர் ஊர்ந்து சென்றனேயே இமைப்பொழுதில் திகிரியையும் வென்றனேயே சுயோதனன்.தன் மகவுடனே மிகவனத்தும் விடங்கால் அம்பில் கொன்றனயே கின்ஆண்மை மீண்டுரைக்கக் கூசினேயோ குமரர் எறே! (3) உனக்குதவி ஒருவர்அற ஒருதனிகின்று அமர்உடற்றி ஒழிந்த மாற்றம் தனக்குகிகர் தானை தனஞ்சயனும் கேட்கினுயிர் தரிக்கு மோதான் எனக்கவனி தரவிருந்தது இத்தனையோ? மகனே! என்று என்று மாழ்கி மனக்கவலை யுடனழிந்து மணித்தேரின் மிசைவிழ்ந்தான் மன்னர் கோவே! " (பாரதம்) (4) போரில் மாண்ட அபிமன்னனை கினைந்து தருமர் இவ்வாறு மறுகிப் புலம்பி உருகி அழுதிருக்கிரு.ர். இவனுடைய அருக்கிற லாண்மையும் வீரபராக்கிரமங்களும் வியப்புகளை விளைத்துள்ளன. உயிர் அழிய நேர்ந்தாலும் விரர் உள்ளம் தளராமல் ஊ க் கி ப் பொருவர் என்பதை உலகம் காண இவன் உணர்த்தி கின்ருன். சுத்த வீரரைக் குறித்துக் கூறுங்கால் இ வ ன த வீரத்திறல் உத்தம உவமையா உரைக்க வருகின்றது. ஆரமருள் ஆண்டகையும் அன்ன வகை வீழும் விரர் எறி வெம்படைகள் விழ இமை யாய்ைப் பேரமருள் அன்றுபெருந் தாதையொடும் பேராப் போரமருள் கின்றஇளேயோனிற் பொலிவுற்ருன். (சீவகசிந்தாமணி, 288) கன்னளுேடு போராடிய அபிமன்னனைப் போல் எதிரிகள் எவிய அம்புகள் எதிரே விழித்த கண் இமையாமல் சச்சந்தன் .ெ ப ா ரு து விளங்கினன் என இது குறித்துள்ளது. பருவம்