22
சிறுகதைகள்
யார், யாரைக் கேட்பது?
பூஞ்செடிகளின் அசைவை- பூங்கொத்துகளின் அழகை-பானுவுக்குக் காட்டித் தானும் ரசித்துக் கொண்டிருக்கையில்...... வானம் கறுத்துக் கொண்டு வருவதைக் கண்டாள். மாதம் முடிந்து சம்பளம் கேட்கும்போது அதைவிட அதிகமான கறுப்பை எஜமானின் முகத்தில் பார்வதி அடிக்கடி பார்த்திருக்கிறாள். பழகிப் போனபடியால்... வானத்தின் மாற்றத்தை லட்சியம் செய்யாமலே வீடு நோக்கி நடந்தாள். அவள் மன அலைகள் எல்லாம் அன்று அத்தான், மூக்குத்தி, முத்தப்போட்டி... இவைகளிலே மோதிக் கொண்டிருந்தன. இன்பக் கனவு இல்லாவிட்டால் அவள் உலர்ந்த உதடுகளில் புன்னகை தலை நீட்டியிருக்காதல்லவா? சுவையான கனவு என்பதால் தான் கண்கள் அப்படி மின்னிக்கொண்டிருக்க வேண்டும். அத்தான் முத்தம் தருவது போன்ற கனவோ, அல்லது முதல்நாள் தந்த நினைவோ... அவள் கன்னங்கூட குப்பென்று சிவந்துவிட்டது.
ஒன்றுமில்லை... மூக்குத்தி வாங்கி வருகிறான் அத்தான், பல நாளாகச் சேர்த்த காசு... மூக்குத்தியாக உருவெடுக்கிறது. துடைப்பக் குச்சியை எடுத்துத் தூர எறிந்துவிட்டு பார்வதியின் மூக்கில் அவனே அந்த ஆபரணத்தை அணிவிக்கிறான். கறுத்த மேனியில் அந்த வெள்ளை மூக்குத்தி பளிச்சிடுவது, நீலவானத்தில் நிலா கிளம்புவதை நினைவூட்டுகிறது. “பார்வதி... எங்கே?” என்று அத்தான் உதடுகளை மொக்காக ஆக்குகிறான். பார்வதியின் இதழ்களும் குவிகின்றன. மொட்டுகள் மோதி மலர்ந்து விடுகின்றன. ‘சஞ்சீவி பர்வதத்தின் சாரலில்’ ஒரு முக்கிய பகுதி நடந்தேறுகிறது.
கனவு மங்களம் பாடுகிறது. பார்வதி சுய நினைவுபெறுகிறாள். வண்டியில் பானு “மழை வருது. மழை
