நடுத்தெரு நாராயணி
விடிந்தால் தீபாவளி. இரவு முழுவதும் ஊரெங்கும் வாணவேடிக்கைகள். தெருவுக்குத் தெரு, வீட்டுக்கு வீடு போட்டி போட்டுக் கொண்டு வாணம் கொளுத்தி மகிழ்ந்தனர். சந்தர்ப்பவாதிகளின் பச்சோந்தி உள்ளம் போல மத்தாப்புகள் பல நிறம் காட்டின. ஒரு சில அரசியல் தலைவர்களின் போராட்ட அறிவிப்புகள் போல ‘அவுட்’ வாணங்கள் ஆகாயத்தில் எழும்பின ஆனாவுக்கு ஆனா கானாவுக்கு கானா என்ற விதத்திலே எழுதப்படும் அர்த்தமற்ற அடுக்குச் சொல் வசனம் போல சீன வெடிகள், ஊசிப் பட்டாசுகள் தங்கள் திறமையைக் காட்டிக் கொண்டன. புதிய ஆடைகளைக்கண்டு பூரிப்பு தவழ ஓடி ஆடினர் சிறுவர், சிறுமியர். தலைத் தீபாவளிக்கு வந்திருக்கும் தம்பதிகள் உபசாரங்களுக்கும், கிண்டல் உபத்திரவங்களுக்குமிடையே உல்லாசப் பொழுது போக்கினர். ஊரே மகிழ்ச்சியில் ஆழ்ந்திருக்கும் அந்த இரவில் நாராயணி மட்டும் சோகத்தின் நிழலாகத் தன் வீட்டில் அமர்ந்திருந்தாள். ‘தீபாவளி தமிழரின் திருநாளல்ல; தமிழன் இறந்தநாளைக் கொண்டாடும் ஆரியப் பண்டிகை. கருத்துக்கு ஒவ்வாத கதை அளப்பு. அதை நமது பண்டிகையாகக் கொண்டாடிக் குதூகலிப்பது குருட்டுக் கொள்கை. ஆகவே அதில் கலந்துகொள்ளக் கூடாது’ என்பதல்ல நாராயணியின் எண்ணம். அவள் அவ்வளவு
