கலைஞர் மு. கருணாநிதி
55
நடுத்தெருவிலேதான் நாராயணியின் வீடு. நடுத்தெருவிலே வீடுகட்ட நகரசபையார் எப்படி அனுமதித்தார்கள், நகரசபையாருக்கு நாராயணியின் மீது அவ்வளவு அனுதாபம் விழக் காரணமென்ன என்றெல்லாம் யாரும் சந்தேகப்படத் தேவையில்லை. அவள் வீடு இருந்த தெருவுக்குப் பெயரே நடுத்தெருதான்!
நாராயணி நடுத்தெருவிலே, நடுத்தரமான குடும்பத்திலே, நாலுபேர் அண்ணன் தம்பிகளுக்கிடையிலே பிறந்தவள். ஐந்து மக்களையும் விட்டுவிட்டுப் பெற்றோர் விடைபெற்றுக் கொண்டனர். மாயூரம் காவேரியாற்றிலே துலா முழுக்கு ஆடுவதற்காகச் சென்ற சகோதரர்கள் நால்வரும் திரும்பி வராமலே போய்விட்டனர். இளைய தம்பி ஆற்றுச் சுழலிலே சிக்கிக்கொள்ள, அவனை விடுவிக்க ஒருவர் பின் ஒருவராக மூவரும் குதித்து, அனைவரும் நேரே ‘மோட்ச லோகம்’ போய்விட்டனர் என்ற செய்தி மட்டுமே நாராயணிக்குக் கிடைத்தது.
இந்த சோகச் சுமை அவள் தலையிலே விழும்போது அவள் பருவக்கொடி. சிற்பியின் கைத்திறனே உயிர் பெற்றது போன்ற சிந்தை கவர் உருவம்! புருவம், பருவம் எல்லாமே ஆண்களின் கருவ மடக்கும் விதத்திலே அமைந்திருந்தன. அழகுச்சிலை! அற்புதப் பதுமை! தேன்மலர்! திராட்சைக்கொடி! ஆனால் அந்த வாச ரோஜா, வேலியின்றி, பாதுகாக்க யாருமின்றி தன்னந்தனியே வாடிக் கொண்டிருந்தது. “தந்தை, தாய், அண்ணன், தம்பி எல்லோரையும் விழுங்கிவிட்டு இந்தப் பாவிக்கு மட்டும் பாழும் உயிரை ஏன் வைத்திருக்கிறாய்?” என்று அவள் பகவான் சன்னிதானத்திலே பலமுறை அழுதிருக்கிறாள்.
அப்படி அழுவதற்காக அவள் ஆலயத்திற்குச் செல்லும்போதுதான் குருக்கள் கிருஷ்ணய்யரின் சந்திப்பு
