58
சிறுகதைகள்
பிரார்த்தனை முடிந்தது, பிரசாதம் தர அய்யர் வந்தார். விபூதியை வாங்கி நெற்றியிலே இட்டுக் கொண்டாள். திரும்பினாள்.
காய்ந்துபோன தொண்டையைக் கனைத்துக் கொண்டு, அய்யர் ஏதோபேச வாயெடுத்தார். நாக்கு எழவில்லை. கஷ்டப்பட்டு பேசியே விட்டார், நடுக்கத்தோடு. “ஏனம்மா தினந்தோறும் இப்படிக் கண்ணிலே ஜலம் விடுறே?”
இதைக் கேட்டதும் நாராயணிக்குத் தூக்கி வாரிப்போட்டது. தானோ, ஒரு பருவ மங்கை. வீட்டை விட்டு வெளியிலே கிளம்புவதே தப்பு; கோயிலுக்கு வருகிறாள் என்பதால் யாரும் குறை சொல்ல மாட்டார்கள், ஆனால் அங்கே ஒரு ஆடவரோடு பேசுவது என்பது ஒத்துக் கொள்ளக் கூடிய விஷயமா? இவ்வளவையும் அவள் நினைத்துப் பார்த்து, பதில் சொல்வதா, இல்லையா என்ற தீர்மானத்துக்குவர நேரமில்லை. நடுங்கியவாறே, “எல்லாம் என் விதி!” என்று பதில் கூறினாள்.
“நாராயணி! நோக்கு என்ன கஷ்டம்னு நேக்கு நன்னாத்தெரியும். பெத்தவாள், பிறந்தவாள் எல்லாம் போயிட்டா. ஒண்டிக் கட்டையா இருந்து தவிச்சிண்டிருக்கே!” என்று பீடிகை போட ஆரம்பித்தார் குருக்கள்.
நாராயணிக்கு அழுகை அதிகமாயிற்று. “நான் வருகிறேன்” என்று கூறிவிட்டு, கர்ப்பக்கிரகத்தை விட்டு வெளியேறினாள் அவள்.
ஆண்டவன் தரிசனம் முடிந்ததும் கோயில் பிரகாரத்தைச் சுற்றிவிட்டுப் போவது நாராயனியின் பழக்கம் அவ்வாறே, அன்றும் அவள் பிரகாரத்தைச் சுற்றிவந்து
