பக்கம்:திருக்குறட் குமரசே வெண்பா, அறத்துப்பால் 3.pdf/152

21. விே னை ய ச் ச ம் 951 ஒருவனுடைய உடல் கிழல் அகனவிடாமல் தொடர்கிறது காலை மாலைகளில் நீண்டு தோன்றினும் உச்சி வேளையில் அவன் காலடியிலே அடங்கி கிற்கிறது. தீவினையும் இன்னவாறே உயி ரைத் தொடர்ந்த கின்று உரிய பொழுதில் துயரை ஊட்டிவிடு கிறது. கிழல் உடலைத் தொடர் கல்போல் வினை உயிரைத் தொடர் கிறது. செப்த துயர் செப்த உயிரைச் சேர்ந்த கொல்லுகிறத தீவினையை மனிதன் செப்க போகே கன் உயிரை வெய்ய துயரில் அவன் விழ்த் தி விடுகிருண். கனக்கு வருகிற கேட்க ட உணராமல் பீடை கண் விளைத் துப் பேதையாய் இழிகிரு ைதீய செயல் பிற உயிர்க ைவருக் கச்செப்தலால் கனச் செய்தவன் அவ்வாறே எவ்வழியும் கொங் து வருக்கி நோயுழங்க படுகிருன் இரும்பார்க்கும் காலராய் ஏதிலார்க்கு ஆளாய்க் கரும்பார் கழ்னியுட் சேர்வர்-சுரும்பார்க்கு காட்டுளாய் வாழும சிவலும கு.அப பூமும கூட்டுளாய்க் கொண்டுவைப் பார். (நாலடியார், 122) காட்டுன் வாழுகின்ற காடை, கவுதாரி என்னும் பறவை கண்ப் பிடித்தக் கூட்டுள் வைத்து வளர்ப்பவர் பின்பு கம் கால் களில் இரும்புவிலங்குகள் பூண்டு அயலார்க்கு அடிமைகளாய்க் காடுகளில் கூலிவேலைகள் செப்து வருக்கவர்னன. இதுவரைக்க காட்டியுளது. வினை விளைவின் காட்சி வியந்து காண வந்தது. அப்பறவைகளே அவர் கொல்லவில்லை; துன்புறுத்தவில்லை; இகமாப் இரைபோட்டுச் சுகமாகவே வளர்த்தார். அ.தவும் தீவினை ஆயது. காட்டில் அவை சுயாதீனமாப் உவந்து வாழுப அந்த இனிய வாழ்வைப் பாழாக்கிக் கூட்டில் அடைத்துவைத்த மையால் அவரும் பிறர்க்கு அடிமைகளாய்க் காட்டில் அல்ல லான வேலைகனைச் செய்து யாண்டும் அவலத் தயர்கள் அடைய சேர்ந்தனர். வினைப்பயன்ஊட்டும்வித்தகம்உய்த் உணரத்தக்கத மின்னர் சிலம்பிற் சிலம்பும் குரல் அன்னம மேளுள் மன்ன பிரித்தாய்! பிரிந்தாய்; சிறைவைத்ததனுல் பொன்னுர மார்ப சிறைப்பட்டனே போலும்என்ருன் இன்னப் பிறவிப் பிணிக்கு இன மருந்தாய சொல லான், (சிவக, முத்தி 293)