பக்கம்:திருக்குறட் குமரசே வெண்பா, அறத்துப்பால் 3.pdf/70

19. புறங் கூரு மை 869 பாவிகளைக் காங்கி கிம்பது பூமிக்கு மிகுந்த பாரம் ஆம்; ஆகவே அந்தக் கோரச் சுமையை இங்கனம் குறித்தருளினர். புறங்கூறல் ஆகிய பொல்லாத பாவத்தைச் செப்கின்ற கொடும்பாவிகனே இப்பூமிதேவி உடனே வாப்பிளந்து விழுங்கித் கொலேக்கலாகாதா? அவர் மேல் வானம் வெள்ளிடியை விழ்க்க லாகாதா? கொள்ளித் தீ போன்ற அவர் தள்ளித் துடித்துச் சாகலாகாதா? என்னும் உள்ளக் கொதிப்புகள் ஈண்டு ஒங்கியுள் ளன. அவ்வுண்மையை ஊன்றிஉணர்க் உைள்ளம் வருங் த கிருேம். கன் வாயப்ச் சொல்லால் பிற உயிர்களேத் துடிக்கச் செய்து அகனல் கன் உயிரைப் பாழாக்கி ன வ்வழியும் பாவியாப் ஒக்கி வருதலால் அவனைக் காங்கி வருவது கிலத் தக்குப் பொறுக்க முடியாக கெடிய பாரமாயது. கொடிய சுமை அறிய வங்தது. மலே கடல்கள் எல்லாம் மருது பொறுக்கும் கிலேயுடைய இங்கிலமும் கேரே-புலேமிகுந்து பாவி எனநோங் கார் பாரம் பொருதுகொங் து கூவி அலறும் குலேந்து. (தருமதியிகை) வைக்க பாரங்களை எல்லாம் பொறுமையோடு காங்க வல்ல வயம் புறம் சொல்லும் புன்மையாளனைக் காங்க மாட்டாமல் _ வருங் வம் ன்/p:கல்ை ஒங்கி நிற்கின்ற அவனது பாவத் நின் கனமும் பழி வாழ்வின் படுசுமையும் உணர வர்தன. அரிய காரிய கை ஆற்றிவரின் அ.த பெரிய கருமம் ஆகும் ஆகலால் புறம் கூறும் கொடிய பாவிகளைப் பூமி பொறுத்தருள கோங்க.த. து இயல்பான பொறுமையால் அன் அ; புண்ணி யக்கை எண்ணியே அக் கொடிய சுமைகளை அமைதியாய்ச் சுமந்து வருகிறது. புறம் கூறிப் புலையுறுவது பொல்லாத பாவம். அமன்கோக்கி ஆற்றும் கொல்? னன்.று ஐயமாக் குறித்தது வையம் ஆற்றி வரும் பொறுமையை அதிசயமா வியந்து வந்தது. போக விட்டுப் புறம் பேசும் பாவ காரிகள் பூமி பாரங்களா வர். இவ்வுண்மை சமிதன் பாலும், சகுனியிடமும் அறியகின்றது. ச ரி த ப் 1. சமிகன் என்பவன் மககதேசத்தில் வசவபுரம் என்னும் ாகரிலிருந்தவன். இசை நூல் வல்லவன். யாழ் வாசித்தலிலும்