பக்கம்:திருக்குறட் குமரசே வெண்பா, அறத்துப்பால் 5.pdf/200

1800 திருக்குறட் குமரேச வெண்பா மாய்வு பூழித்தன் மனைவியை உள்ள லால் சேயுயர்ந்தவிண் தீர்ந்து புரஞ்சனன் மேய பொங்கர் விதேகத்து அரசனுக்கு ஆய்நலத்தபெண் ணுக வுதித்தனன். (பாகவதம் 4: 5; 55) புரஞ்சனன் என்னும் மன்னன் சாகும் பொழு த கன் மனைவியை எண்ணினுன் : அசனுல் விதேக தேசக்த மன்ன அணுக்கு மகளாய்ப் பிறக் கான் என இது மொழிக் தளது. நின்னை நீங் காது வாழ நினைத்தனன் மரண காலத்து அன்னது அவ்விடத்தே பெற்ருன் அன்பினுல் உனது காந்தன் இன்னல்கூர் மரணம் தன்னில் எண்ணியது எய்தும் பார்க்கும் தன்னெதிர் உற்ற தன் றித் தோன்றுமோ தருப்ப னத்தில். (வாசிட்ட ம்: லீ இல, 70) பதுமன் என்னும் அரசன் இறக்கும்போ.க கனது மனேவி யாகிய லீலையை கினேக் கான் ; மீண்டு பி யங் த அ 2ள .ே ய அடைக்கான் என இது குறிக் தள்ளன். மரணம் தன்னில் எண்ணியது எய்தும் யார் க்கும் என்றது ஈண்டு எண்ணி யுனா வுரிய தன. இறப்பில் கருதியது பிறப்பாய் வருகிறது. உலக வாழ்க்கையில் பழகி வன்க ைகயே சாகும்பே த ஆவ லாய் மனிதன் எண்ண நேர்கின்ருன் ; அக்க அவாவின்படியே பின்பு பிறந்து வருகிருன். எவ்வழியும் அவ்வாறு தொடர்ந்து வருதலால் பிறப்பு ஈனும் வித்து அவா என அங்க ஆசை பேர் பெற்று கின்றது. ஆசை அமவது ஈசனை உறுவதாம். பற்றுக்களை முற்றத் துறந்து மெய்யுணர்வுடையாாய் மேவி யுள்ள தத்தவ ஞானிகள் ஈசனேயே யாண்டும் கருதியிருப்பர்; தேகம் நீங்கும் போது அங்க கினைவே ஒங்கி நிற்கும் ஆதலால் அவர் பாமேசுவானேயே கேரே உரிமையா அடைகின் ருர். அந்தகாலே ச. மாமேவ ஸ் மரந் முக்த்வா களேபரம் ய : ப்ரயா தி ஸ் மத்பாவம் யாதி நாஸ்தியத்ர ஸ்ம்சய : யம்யம் வாபி ஸ்மாந் பாவம் த்யஜத்யந்தே களேபரம் தம் தமேவைதி கெளத்தேய ஸ்தா தத்பாவ பாவித : (கீதை: 8; 5, 6) மாண காலக்கிலும் என்னையே கருதி எவன் உடலை விடுெ குகுே அவன் எனது உருவையே அடைகிருன் ; இதில் யாகம்