37. அ வ | வ று த் த ல் 87. í _ க்கமலைச் சாாலில் சிக்கையை அடக்கிக் சவம் புரிக்க வருக் _ால் நாரதர் அங்கே வக்தார். அவசைக் கண்டு வணங்கினர். இவருடைய கிலேமை நீர்மைகளை அறிக்க அக்ச ஞானமுனிவர் இ வ க் கு உ2 கி புண்மைகளை உரிமையோடு உாைக்கார் : ஆசை மும்மம் அம்மவரே அதிசய ஆனக்கம் பெறுகிருள் ; இங்கிா பதவியு பிரமபகமும் உயர்க்கனவே யாயினும் முடிவில் அழிவுடையனவே அகங்காா மமகைகளை விளைத்து அல்லல் _ளிலேயே அவரை ஆழ்க்க வல்லன ; பொன் லைான விலங்கு போல் பார்லைக்கு அழகா யிருக்காலும் அவை பக்கமே யாம் ; அக்கமிலின் பமான கிக்கிய முக்தியைப் பெ.அவதே கத்துவ ஞானத்தின் படி கும் ” என்ற இவ்வாறு அவர் போகிக் கசன். கக் துவ ஞானிய ன அவருடைய போகனே கள் இக்க விக்கக விவேகிகளுக்கு வியகுெளிகளாய் கோே விளம்.ெ வக்கன. டம்ருெடு முழுதுயிர் படைக்கும் பான்மையால் பெற்றிடு பயன் எவன் பெருமை அல்லது நற்றவ முனிவிர்காள் ! நன் கிதென்று ஒரு i
} பொற்றளே தம் பதம் பூட்டல் ஆகுமோ ? எத்துணை எத்து&ன இன்பம் வேண்டுநர்க்கு அத்துணை அலக்கண் வந்து அடையும் ஆங்கது மெய்த் திறம் நீவிரும் விதியின் நிற்றிரேல் கைத் துறு துயர் எனும் கடலிற் சார் திரால். (2) அன்றியும் ஈசனை அயர்த்தி யாம் இறை என்றுளம் முன்னுதிர் இசைவில் திவினை மன்றவும் ஆற்றுதிர் மயக்கம் கொள்ளுதிர் ஒன்றிய பொருளுணர்வு ஒருவிப் போதிால். (3) நேசமுற் றடைபவர் நினைப்பின் நீக்கரும் ஆசறுத்து அருள்பொழி அறிவின் மேலேயோர் ஈசனைக் குறுகிஎஞ் ஞான்றும் வாழ்பவர் பேக தற்கு அரியதோர் பெருமை எய்திகுர். {4}
