பக்கம்:திருக்குறட் குமரசே வெண்பா, அறத்துப்பால் 5.pdf/38

34. கி. 2ல யா ைம 1637 ருேள் அறிந்து பேதும்.அறு வந்து மகளை எடுத்து வெளியே கிடத்தி ம.மு.கி அழுதார். கல்ல கவசீலமுடையவர்கள் ஆகலால் கமக்கு கேர்க்க அல்லலை நினைந்து இனங்.து உள்ளம் உருகி அலறிஞர். அறம்காட்டில் சென்றதுவோ தெய்வதமும் இங்கிலேயோ அரிதா முத்தித் திறம்காட்டும் தவநெறியும் பொய்த்தனவோ கலியுமினிச் சேர்ந்த தேயோ மறங்காட்டும் வனக்களிறு வந்த டர்க்க ஈண்டென து மாது மாண்டு புறங்காட்டில் கிடந்திடுமோ என்னே என் னேயிது ஒர் புதுமை யாமே. இன்னவாறு பன்னிப் புலம்பிப் பரிதபித்தனர். அப்பொழுது அங்கு வங்க குச்சகமுனிவர் அவரை ஆற்றிக்கேற்றி இறக்க போன உயிாைக கமது தவமகிமையால் எமனிடமிருந்து மீட்டி யருளினுள். ஆவி வந்து மேவவும் உடல் அசைக்தது; உணர்வு .உயிர்க் து எழுங்காள். யாவரும்வியக்துமகிழ்க்தனர் ;نعقد 6 , ,) wh س,P) உ_ற்குள் உயிர் வம் திடலும் புகுந்ததுமெய் யுனா வுசிறி துயிர்த்த நாசி அடிக் காகால் பகை க் கதுரம் துளங்கிமுகம் விளங்கியதால் துவண்டது ஆகம் ாடுத்தன கை அசைந்தன கோள் இமைத்தன கண் விழித்தனவால் இனேய கா8ல மடக்கொடியும் துயிலுணாந்தாள் போல் எழுந்தான் எல்லோரும் மருங்கிற் சூழந்தார். {H} அன்னேயவள் தனைத்தழுவி யிரங்குற்ருள் தந்தை எடுத் தனைத்துப் பல்கால்: சென்னிதனில் உயிர்த்தே தன் இருகுறங்கின் மீமிசையே திகழச் சேர்த்தி என்னடிகள் என் கடவுள் எனது தவப் பயணுகும் எந்தை நென்னல் சொன்னபடி தவமியற்றி உய்வித்தான் இவளை என்று துணிவிற் சொற்ருன் {2} சுற்றுகின்ற கிளைஞர்களும் அல்லோரும் அதிசயிப்பத் தொல்லே ஞாலம்