பக்கம்:திருவிசைப்பா ஒளிநெறிக் கட்டுரை.pdf/146

ச. பாடினேர்ப் பகுதி கிடெகி யாரும் தமது பானையைச் சாய்க்காமல் ைேர கிரப்பிக் கொள்வதுபோல உன் அடியவனை எனது தொண்டினே ஏற்று என்னே உனது கருணையில்ை கிரப்பவேண்டும். ர்ே கிறைந்த குளத்தின் அருகே உள்ள செடிக்கு அக் குளத்து நீர் கசிந்து பாயாதோ ? என்று சொல்லும் பழ மொழிக் கேற்பக் கருணைமிக்க நீ உன்னே அணுகி கிற்கும் என் இடத்து உன் கருணையை என் காட்டவில்லை. கூத்தபிரானே ! என் என்னிடம் உரையாடவில்லை ? கூத்தபிரானே !! நோய்க்கு இடையே கான் வருந்த, ே அந்த கோயைத் தீர்க்காது இருப்பதால் “இத் தொண்டனேப் பேய் என்று கருதித் தம்பிரானே அருளாஅ இகழ் கின்ருன்' என்று காய் போன்ற என்னேப் பரிகசிக்கும்படி செய்துள்ளாய். கூத்தப் பெருமானே! மானிடர், வானவர் எல்லோர்க்குங் கண்ணுவாய் ஆயினும் கான் உன்னே அண்ணுவோ ! என் றழைத்தாலும் கீ என்னே அடைந்தருளிய்ை இல்லை. கூத்தப் பெருமானே! நான் வாட்டமுற்று மனம் உருகி முத்தி பெறவேண்டிக் குற்றேவல் செய்கின்றேன். அகி குற்றேவல் பொய்யோடு கூடாமல் நீ உதவி செய்து உன்னே அடையும்படி அருள்புரிய மாட்டாயா ? கூத்தப் பெருமானே ! உனது பெருமையை அறிந்து கான் உன்னேத் தோளாரக் கையாரத் துணையாரத் தொழுதா லும் நீ என்னே அடியாகை உனது திருவடியில் சேர்த்துக் கொள்ளும் நாள் எங் நாளோ ? அறியேன். கூத்தப் பெருமானே !! அடியனுகிய ஒருவன் உன்னே ஓயாமற் பாடிக் கூப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கின்ருன் என்.அறு கருதி கீ எனக்கு அருள் செய்தல் கன்ரும். கான் சாகும் போதாயினும் உன்னத் தரிசித்தலை தடைசெய்ய முடியாஅ.