பக்கம்:தொல்காப்பியம்-இராகவையங்கார்.pdf/125

அதிகள் தொல்காப்பியம் செய்யுளியல் கொய்யா வுளை பெருகுதலுங் கொய்த வுளை பல்காற் கொய்யப் ';G வேண்டுதலுங் கூறவே குதிசை மனச்செருக்குக் கூறிற்ரும். அதன் கழு த்து வளையும்படி விசித்தவாரொவி நரம்பிற்கு ஒதிய நால்வகைக் குற்றத் தினு மார்ப்பென்னுங் குற்றமெய்கிய கம்போசைபோல விசைப்பவென்க பூத்தபொங்கரென்பதற்ை பசிப்பிணிதீர நுகரும் பொருளை பதகுதை வறக் கொப்ெப வுண்டு மகிழ்ந்து பின்புதாம் நகராகின்று வதியுமெனவே, யாமுமில்லற சிகழ்த்துதற்கு நுகர்சற்குமேற்ற பொருள்களைக் குறைவறப் பெற்றப் பின்னின் பதுகர்தல்லுேண்டு மென்பது கூறிஞளாம். பொக ரிற் பசி தீர்ந்து துணையொடுவதியும் பறவையுங் சாகையுண்றெபறவையுங் கலக்கமுறு கற்கஞ்சி மணியொலியை வீக்கிய சோனென்ற கற்ை. stss மருளுமுடைமையின் அவற்றின் பிரிவிற்கும்பசிக்கு மிசங்கிெைனனக் கடற வேயவையவற்குகின் கண்ணும் பெருகுமென்ருளாம். ఐ944లితాaaఉబి கேனு மென்பதுந் தாது.ண்பறவை சுரும்பென்பதும், “எங்குமோடி யிடது ஞ் சுரும்புகாள், வண்டுகாள் மகிழ் கேனினங்காள். (சிக் குண. ச.உ) எனப் பின்னுள்ளோர் கூறியவாற்ருனுமுணர்க. இதனுற் சேணிடை வாவையுணர் த்தும் மணியொலியை வானொலிகேட்கு மணிமைக்சண்ணுங் கேளாயாயி னையெனவு மல் வானொலி தாது.ண்பறவை யொலிக்கனடங்கு சலின் கேட் கின்றிலையெனவுங் கூறினுளாயிற்று. வானொலி நாம்போசை போறலின் பெருவாவாயிற்று. மாண்வினைத்தோனென்ருள், அவன்றன் கருத்திற் கேற்ப வினைமுடித்தமை தோன்ற; எனவே வன்புறைக்கேதுவாயின. தெய்வங்கங்கு மலையாதலிற் றெய்வமனகாறுங் காங்களினுடைய ചേr് விழா நின்ற மலர்போல அவர் புணர்க்ககாலத்துப் புது மனநாறும் மளிவை யெனவே யவர் பிரிந்து சேய்த்தன்றென வன்புறைக்கேதுவாயிற்று. ஆ கொடி யென்றது, கோண்மெலிந்துழி அல்லார்க்குப்புறமறைத்தல் வேண் டிச் செருகுந்தன்மையின்றி யணிந்ததிலேயே கிடக்குங்கொடியென்றவாரும் இதுவும்பிரிந்துசேய்த்தன்றென்றவாறதாம். ஈண்டுமானலமென்றது.அவன் பிரிவுணர்த்திய காலத்துப் பிரிவிற்குடம்பட்டாள் போன்றடம்படச் கின்ற கலத்தை அது மெய்ப்பாடாம். இங்ஙனம் கோடல்கோக்கென்ற ணர்க. (ாச