பக்கம்:தொல்காப்பியம்-இராகவையங்கார்.pdf/205

தாங்கங் தோல்காப்பியம் செய்யுளியல் செயல்’ (கலி. க.க) இது சாவும் பாட்டு முடைக்காய் ஐஞ்சீாகிக்கியும் ஆறு மெய்பெற்றும் வந்தும் போக்கின்றியுற்ற உறழ்கலி, முற்கூறிய, பொருளைத் சொகுத்துக்கருமையி னிறுதிகின்ற பேணுய் பெட்ப: செயல்” என்றது வெள்ளைக்சுரிதகமாகாசாம். அது "அன்னதேயாயிலு மாகவற் முயிழாய், கின்னகை புண்க முயங்குவாய் நின்னெஞ்ச, மென் ஞெகி கின்ற தெனின்' ( ) எனப் பின் னுமொன்று ജയ് கூற்ற்கும் உடம்பட்டு சிற்றலின். இவ்வாறன்றி யாசிரியர் செய்யுளை முடித்துக்காட்டுதலின் அதனைச் சிறு பான்மை கொண்டார். கலமிக க் கிய கயவரு சடமென்ருே, ளலமா லமருண்க ணக்கல்லாய் நீயுறிஇய, வல் மா லுயவுகோய்க் குய்யுeா றுாைத்துச்செல்; பேரே முற் முர்போல முன் னின்று விலக்குவா, யாரெல்லா நின்னை யறிந்தது. மில்வழி, தள்ளியர் லென்னறிதல் வேண்டிற் பகையஞ்சாப், புல்லினத் தாயர் மகனேன் மற். மியான், ஒக்கும், புல்லின ச் சாயன யாயிற் குடஞ்சுட்டு, கல்லின ச் சாய ரெமர்; எல்லா, கின்னெகி சொல்லி னே.தமோ வில்லை மன்; எதமன் றென்னை வருவான் விகி; லிட்ேன், உடம்பட்டு கீப்பார் கிளவி மடம்பட்டு, மெல்லிய வாத லறியினு மெல்லியா, னின்மொழிகொண் டியானே விடு வேன்மற் றென்மொழிகொண், டென்னெஞ்ச மேவல் செயின், கெஞ் சேவல் செய்யா கெனகின்ருய்க் கெஞ்சிய, காதல்கொள் காமக் கல க்குற வேதிலார், பொய்ம்மொழி தேறுவ சென்; தெளிந்தேன் தெரிய ழாய் யான்; பல்கால்யாங் கான்யாற் றவிர்மணற் றண் பொழி, லல்: |லகலறை யாயமொடாடி, முல்லை குருக்தொடு முச்சி வேய்ங் செல்ல யிாவுற்ற தின்னங் கழிப்பி யாவுற், றுருமி னதிருங் குரல்போற் பொருமுர ணல்லேறு காகுட னின்றன, பல்லா னினங் ைகாமுடன் செலற்கே’, (கலி. ககா.) இது போக்கிலக்கண மில்வழி யாசிரியச்சுரிதகம்பெற்ற உறழ் o கலி. வாரி நெறிப்பட்டு’ (கவி. க. ச) என்னும் முல்லைப் பாட்டும் ‘சுணங்கணி வனமுலை' (கலி. சுo) என்னுங் குறிஞ்சிப் பாட்மெது 'ஒரூஉங் யெங்கூந்தல் கொள்ளல்யா நின்னை, வெரூஉதுங் கானுங் கடை தெரியிழாய், செய்தவ நில்வழி யாங்குச் சினவுவாய், மெய்பிரிக் தன்னவ மாட்சி னடா, சினக்குத் தவறுண்டோ வீேடு பெற்ரு, பிமைப்பி னிதழ் மறை பாங்கே கெடுதி, விலைப்ப்ா லறியினு நின்னெந்து நின்னைப், புலப்ப ருடையர் தவறு; அனைத்தோளாய், கீயாாைப் போலத் திறனின் றுடத் றுதி, காயுங் தவறிலேன் யான்; மானேக்கி நீயழ நீத்தவ னனது, கானில ஞயி ன விதத் தவன் வயி, லூகெ லென்னே வினி, இனி, யாதுமீக் கூந்த காமில மன்ற, தகையது கண்டைப்பாய் நெஞ்சே பனியானப், பாடில்கண் ’ (கலி. அஎ) இது தாவும் போக்குகின்றிவந்த உறழ்கலி இவற்றுள் ஐஞ்சீரும் அறுசீரும் கந்தன. சொற்ச்சடி வர்தன் வந்துழிக காண்க. பிறவு மன்ன. (சதிசு) பாயல் கொள ---