శ్రీ శ్రుత్థ தொல்காப்பியம் - பொருளதிகாரம் - உரை வளம் ہ:جمبر என்பதும் அது. இவற்றை அலுமோனையெனினும் அமையும்,! அவை விதத்டங் கொள்ளாம். 'முன்னைத்தஞ் றின் முழங்கு கடலோத மூழ்கிப்பேர அன்னைக் குரைப்ப னறிவாய் கடலேயென் றலறிப் பேரும்”
- - *
என்னும் அதுசீரடியி
- ம் எழுசீரடியினும் எண்சீரடியினும் !தாற்சீரடியிலும் ஒப்பவருதலாலும், எண்சீரடியுள் ஒருநான்கு சீர் அற்ற வழி ஒழிந்த நான்கனுண் முதற்கண்ணும் இடைக்கண் ஆம் இனம் வத்தால் அலை வந்தவழியெல்லாத் தொடையாகா மையானுமென்பது. பிறவும் அன்ன. எதுகைக்குப்போல இனமோனைகொள்ளா; தனிமெய், மொழிக்கு முதலாகாமையி னென்பது.?
கேடில் விழுப்பொரு உருமார் பாசிலை வாடா வள்ளியங் காடிறத் தோரே (குறுந்-2:5) என்பது, வருக்கவெதுகை. "அத்தக் கள்வ ராதொழு வறுத்தெனப் பிற்படு பூசலின் வழிவழி யோடி’ (அகம்-7} என்பது, வல்லின லெதுகை. "தும்மில் புலம்பினு முள்ளுதொறு நவிபுத் தண்வர வசைஇய பண்பில் வாடை' (அகம் 58) என்பது, மெல்லினவெதுகை, "மகள்ளர் மள்ள மறவர் மறவ செல்வர் செல்கி செருமேம் படுந” (பெரும்பாண்.455.6) என்பது, இடையினவெதுகை, "புள்ளி யிறுதிய முயிரிறு கிளவியுஞ் சொல்லிய வல்ல வேனைய வெல்லாம்' (தொல் எழுத்-உருபியல்-30} என்பதும், அது. 1 , வேன்னி, மெத்தென் என வகரமும், மகரமும், ஒங்குதிரை, ஒலி முந்நீர் என் ஓகாரமும் இடி தற்கண் ஒத்துத் தொடைப்பட்டு வருவனவற்றை வழி:ோலை பேகனிலும் அதுமே க:ைசெகளிலும் பொருந்தும் என்பது கருத்து. 2. வலி, மேலி. இடை என அவிலம்: எக்கைக்கொை கோள்ளு
- * షొ } 蕊、 ஜீ; இ. !ை.
மாறுபோல இம்ை:ற்சி மோனைத்தே -ை கொள்ளுதல் இல்லை; அவ்வாறு கொன்னாடிைக்குக் காரணம் மெய் தனியே மொழித்து முதலாகாமையேயாகும்.
