。费等意 பரகாலன பைந்தமிழ்
என்ற வள்ளுவர் வாக்கும் இதனை நிலைநாட்டும். "காதலரோடு நாம் இன்புற்றமுன்னாள்களில் குறியவாய், அவர் பிரிவாற்றேமாகின்ற இந்நாள்களிலே நெடிய வாய்ச் செல்கின் கங்குல்கள்’ என்ற பரிமேலழகரின் உரையும் இதனை அரண் செய்யும்.
ஒண்சுடர் துயின்றதால் என்னும் : நோயினால் துன்புறுவோருக்கும் காதல் நோயால் நவிவோருக்கும் பகற்பொழுது ஒருவாறு ஆற்றக் கூடியதாக இருக்கும்; இரவுப் பொழுதோ சிறிதும் பொறுக்க வொண்ணா தாய்க் கழிவது வழக்கம். ஆகவே, இவர்கள் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு இராப்பொழுதைப் போக்குவோம்’ என்று எழு ஞாயிற்றை எதிர் பார்த்துக்கொண்டே இருப் பார்கள்; உண்மையில் இரவு முப்பது நாழிகையாயிருந் தாலும் காதல்நோய் மிக்கிருக்கும் காலத்தில் முப்பது யுகம்போல் நெடுகிச் செல்லுமாதலால், 'பாழும் பகலவன் செத்துதான் போய் விட்டானோ? உயிருடன் இருந்தானே யாகில் இப்படி இராக் காலமாய்ச் செல்லுமோ? என்று இரவு நீடித்தலை நினைத்துக் கதறுவார்கள்: பராங்குச நாயகியும் (நம்மாழ்வார்),
பெண்பிறந்தார் எய்தும்
பெருந்துயர் காண்கிலேன் என்று ஒண்சுடரோன் வாராது
ஒளித்தான் (திருவாய். 5,4:4)
என்றாள். இவளோ சூரியன் செத்தே போனான்’ என்கின்றாள்.
தோழி, ஆழியும் புலம்பும், அன்றிலும் உறங்கா, தென் றலும் தீயினிற் கொடிதாம்; ஒ: மகள் தோழியை நோக்கிச் சொல்லுகின்ற சொற்களைத் தாயார் அப்படியே சொல்லுகின்றாள். மகள் சொல்லுவதாவது :
