26. மன்னன் அலைந்தது 297
பாளையகாரரும் அவருடன் துனே சேர்த்து கொண்டார். அவர் எல்லாருள்ளும் எட்டப்பன் முகல் ட் டி ல் கிற்கின்றன். கோளை மூட்டி இதுவரை உள்ளே மறைக்கிருந்தவன் இப் பொழுது வேலே நீட்டி வெளியே வி ைக்து திரிகின்ருன். இடங் கள் தோறும் படைகள் அடங்கொண்டு தேடி வருகின்றன. யாது வந்து விடியுமோ அறியகில்லேன்? மனம் கேளாமல் இங்கே காடி கான் ஓடிவந்தேன்; ஐயனே' என்று அவர் கண்
னிர் ததும்ப உண்ணிர்மையுடன் உ ருகி மலுகி யுரைத்தார்.
மீள கினேங்தது.
தம்முடைய நகருள் பகைவர் வத்து புகுத்து கொண்டார் என்றதைக் கேட்டவுடனே இவர் வாட்டம் மீக் கூர்ந்து மறுகி சொந்தார். மனேவி காப் ஒக்கல் முதலாயினுேர் நிலைகளை கினைத்து நெஞ்சம் இரங்கினர். பின் ளே பேச்சைக் கேட்டு வெளி வந்த பிழையினை யுள்ளி யுள்ளி உள்ளங் கரைந்தார். எல்லாரும் எள் ளல் செய்யும்படி எச்சாப் முடிக்கதே என்று பெருமூச்செறிக் கார் கோபமும் காபமும் கொதித்து மண்டின; உடனே ஒரு மூச்சாக ஊக்கி அழுக்தார். ஊர் புகுக்த பகைவரை வேர அறுத்து சேரெதிர்க்கவரை கிலேயழித்து ஆண்டு என் உயிர் போயி இம் சன்றே" என உள்ளக் துணிந்து துள்ளி எழுந்து கோட் டைக்கு ஒட்டமாய் மீண்டுவர விரைக்கார். ஆண்டிருக் கவர்.அனே வரும் ஐயனே! இதுபொழுது பாதும் கோபம் கொள்ளவேண் டாம்; குறித்து வந்தபடி கும்பினித் துரைகளைக் கண்டு சமாதா னம் செய்து மேல் அல்லலுரு வகை அமைதி கொண்டு வரு வதே மிகவும் நல்லதாம்’ என்று றுதி பல சொல்லி ஒருங்கே கடுத்தார். உற்ற துணைவர் உணர்வு ை றுதி பயங்து கின்றது.
அதன்பின் திருச்சிராப்பள்ளிக்கு நேரே போக உறுதி கொண்டு இவர் பொறுதி செய்திருந்தார். பின்பு அனைவரும் உணவுண்டு அமர்ந்த துயின்ருர். இவர் மட்டும் இரவு முழுவ தும் கவலையில் ஆழ்க் து கண்ணயராது கிடக்தார். கவலை நெஞ்சு புகின் கண் துஞ்சாது என்னும் முதுமொழி இவர் கண் அன்று முடிந்திருக்கது. மறுகாள் விடிந்தது. காலை 7 மணிக்கு வீரகஞ்
38
