110
திருக்குறள்
தமிழ் மரபுரை
(இ-ரை.) மிகச்செ-து தம் எள்ளுவாரை - பகைமை தோன்றாவாறு புறத்தில் அளவிறந்து நட்புச்செ-து அகத்தில் தம்மை இழிவாயெண்ணும் பகைவரை; நட்பினுள் நகச்செ-து - தாமும் புறத்தே நட்பாடி அவர் மகிழும் வண்ணம் செ-து; சாப்புல்லல் பாற்று - அகத்தே அந் நட்புச் சாகும் வண்ணம் பொருந்தும் பான்மையுடையது அரசியல் முறை.
"மிகுதியான் மிக்கவை செ-தாரைத் தாந்தம்
(குறள்.158)
என்றும்,
"இன்னா செ-தாரை யொறுத்த லவர்நாண
(குறள்.314)
என்றும், முற்கூறிய ஆசிரியரே இங்கு உள்ளொன்று புறம்பொன்றாகப் பேசி நடிப்பவரைப் பிறரும் பின்பற்ற வேண்டுமென்று கூறிய தென்னை யெனின், முற்கூறியது பொதுவியலைச் சார்ந்த இல்லறத்திலுந் துறவறத்திலும் தனிப்பட்டவர் வாழ்க்கைக் குரியதென்றும், இங்குக் கூறியது நாடு முழுவதையும் தழுவிய வேத்தியற்குரிய தென்றும், வேத்தியலிலும் பொது வியலறத்தைக் கடைப்பிடிப்பின் உலகம் நடைபெறாதென்றும், இங்ஙனம் ஆவியியன்மையையும் (spiritualism) பொருளியன்மையையும் (material- ism) இணைத்து நடைமுறைக்கேற்ற வாழ்க்கைச் சட்டவியல் வகுத்தவர் திருவள்ளுவரே யென்றும், அறிந்துகொள்க. சாவ என்பதன் ஈறுகெட்டது மரூஉப் புணர்ச்சித் திரிபு.
"சாவ வென்னுஞ் செயவென் னெச்சத்து
(எழுத்து. உயிர். 7)
என்பது தொல்காப்பியம்.
(கலித். 105)
'பாற்று' என்னும் குறிப்புவினைமுற்று அரசியன் முறை என்னும் வினைமுதலை அவாவி நின்றது.
830. பகைநட்பாங் காலம் வருங்கான் முகநட்
டகநட் பொரீஇ விடல்.
