190
தலைமைத் தமிழ் (தமிழின் தலைமையை நிலைநாட்டும் சொற்கள்) சுண்ணக்கல் = சுக்கான்கல் (யாழ். அக.).
சுண்ணம் சுண்ணகம்
நறும்பொடி.
=
விழா நாள்களில் மக்கள்மேல் தூவும்
சுள்- சுண்டு. சுண்டுதல் = (செ.கு.வி.) 1. நீர் வற்றுதல் 2. வாடுதல், சுருங்குதல். அச் செய்தி கேட்டவுடன் அவன் முகஞ் சுண்டிப் போயிற்று (உ.வ.)- (செ. குன்றா வி.) நீர் வற்றக் காய்ச்சுதல் அல்லது அவித்தல். இன்றைக்குக் கடலை சுண்டினார்கள்(உ.வ.).
சுண்டு– சுண்டல் = 1. நீர் முற்றும் வற்ற அவித்த கடலைப் பயறு. 2. சுண்டற்கறி.
சுண்டு
சுண்டான்
சிறு
பிள்ளைகள் விளையாட்டாகக்
கொளுத்தும் கொள்ளிக்குச்சு.
சுண்டு- சுண்டி சுண்டி = 1. சுக்கு (காய்ந்த இஞ்சி). 2. தொட்டாற் சுருங்கி, தொட்டாற் சிணுங்கி, தொட்டால் வாடி என்னும் பூண்டு.
சுண்டி (சுக்கு) – வ. சுண்டி (th). இதுவடமொழியிற் ‘சுண்ட்டி’ என வலித்தொலிக்கும்.
சுண்டி - சுண்டில் = தொட்டாற்சுருங்கி. வாடினது சுருங்கும். சுடுவல் = வெதும்பும் அரத்தம் (திவா.).
சுள்- சுடு
_
சுடுவல்- சுடுவன் = வெதும்பும் அரத்தம் (பிங்.).
சுடுவான் = மரக்கலச் சமையலறை.
சுடு சுடல்- சுடலை = சுடுகாடு.
சுடு
―
சுடர்- சுடரோன் (சுடரவன்) = கதிரவன்.
சுடு
சூடு.
சுல்
சுர்
சுரீர் எனல்
1. நெருப்புச் சுடும் குறிப்பு.
2. தழலிற்படும் நீர் சுண்டும் குறிப்பு.
சூர் - சுரம் = 1. காய்ச்சல். 2. சுடும் பாலைநிலம். "சுரமென மொழியினும்” (தொல். பொருள். 216).
சுரம் (காய்ச்சல்)- வ. ஜ்வர.
சுர் சூர் = 1. நெருப்பு. 2. கதிரவன். "சூர்புக வரியது... .... தொன்மதில்” (கம்பரா. கவந்த. 21).
சூர்– சூரன் = 1. நெருப்பு (பிங்.). 2. கதிரவன் (பிங்.). “காதற் சூரனை யனைய சூரா” (பாரத. பதினேழாம். 49).
சூரன்– வ. ஸூர (sūra) – ஸூர்ய (sūrya)
