கலேயும் கங்கையும் 连亨
வற்றுள் ஒன்று மான்கன்று. அது காருகாவனத்து ஆனிவருடைய பகை யுணர்ச்சியினுல் உந்தப் பெற்ற படையாக வந்தமையால் கன் மென்மை மாறி வன்மைபெற்று மோத வக்கது. ஆனல் இறைவன் திருக்காக்கை அடைந்தவுடன் அது தன் இயல் பைப் பெற்றது; அழகாகத் திரும்பி கின்றது. பிறருடைய கைப்பட்டு மிடுக்கும் அடக்காத்தன்மை யும் உடைய குழந்தை கன் தாயின் மடியிலே தாங்குவது போல மான், இறைவன் கையில் மானுகவே இருக்கிறது. வேறு யாரை நோக்கியே லும், அது சென்றிருந்தால் அது அவரை மாய்க் திருக்கும்; அல்லது கான் மாய்த்திருக்கும். பிறரை மாய்த்தால் அதன் மான் தன்மை மாய்க்திருக்கும். வெற்றியானல் மான் தன்மை மாயும் ; தோல்வி யினுல் மானே மாயும், இங்கேயோ மானுக்கு வெற். றியும் இல்லை; தோல்வியும் இல்லை. அதை விட்ட வர்களுக்குத்தான் தோல்வி உண்டாயிற்று.
ஆனல் மான் இப்போது தான் மாயாமல், தன் தன்மையும் மாயாமல் மானகவே வாழ்கிறது; இன்ற வனுடைய அழகிய கையிலே எப்போதும் வாழ்கி
றது. தாய்மடியில் இருக்கும் குழந்தையைப் போல, தாமரையில் தங்கும் வண்டினேப் போல, அது அப். பெருமானுடைய திருக்காத்தில் இன்றும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அதற்கு வாய்த்த வாழ்வு எத் கன் கய வாழ்வு . . . . . o -
இகை கினைக்கிருர் சம்பந்தர். கலமான் கன்
கலேயாகவே வாழும் இடமாகிய அங்கையையுடைய பெருமானே! என்று இறைவனேத் துதிக்கிருர்
