புகழ் மாலை
செங்க ரத்தினுல் பாலே அளிப்பவன்;
சினமென் கின்றதைச் சீறி அடக்கினன்;
எங்கு மாய் நிற்கும் அப்பர மாத்மனை --
இதயம் வைத்தவன், ராம சுரத்குமார்.
பாலர் வந்து பணிகுவர்; மங்கையர்
பரிவி ைேடு வணங்குவர்; பண்புடைச் சீலர் வந்து தொழுகுவர்; பாவலர்
சேர்ந்து பற்பல பாவினைப் பாடுவார்; கோலம் பற்பல காட்டியே நிற்கிருன்;
குதுரகவித்து மகிழ்ந்து சிரிக்கிருன்: ஆலம் தன்னை அமுதென ஆக்கியோன், அருணே மாநகர் ராம சுரத்குமார்.
வேத னைப்படு நெஞ்சினர் வந்தி டின்
வேது தன்னைக் கொடுப்பவன் போலவே சீத நன்மொழி பேசி நலம்செய்து -
செம்மை யாகிய நன்னெறி காட்டுவான்; போத மெய்ப்பொருள் இன்னதென் றேயறி
பொற்பி னன்; தீக் குணங்கள் அகற்றினன்; வேத நான்கினும் சொல்லிய மெய்ப்பொருள்
மேவு முள்ளத் தன் ராம சுரத்குமார்.
காண வந்து வணங்கி எழுபவர்
கருத்தை உன்னியே நன்மையைக் ಹTL@TT; -
பூண லுற்றதோர் பாகை உடையவன்;
பொற்பு மேவிய அக்கநன் மாலேயன்,
பேண லுற்றவர்க் கன்னையைப் போல்பவன்
பிஞ்ளு கன்றிருப் பாதத்தை உள்ளத்தே
மாண வைத்தவன் அண்ணு மலைப்பதி
வாழும் யோகியாம் ராம சுரத்குமார்.
II 3
39 I
392
393
394
