"ஒரு கூல் டிரிங்க்!"
"ஐஸ்கிரீம்!"
பேசாமல் உள்ளே போகிறான். முகத்தில் ஒரே குறி.
அதற்குள் இன்னொரு கூட்டம் வருகிறது.
"ஹாட்டாக என்ன இருக்கிறது?"
"குஞ்சாலாடு, பாஸந்தி..."
"ஸேவரியில்?"
கொஞ்சமாவது கவலை வேண்டுமே! அதேபடி பட்டியல் ஒப்புவிக்கிறான். சிரிப்பா, பேச்சா? அதற்கு நேரம் எங்கே? அவன் மனிதனா, யந்திரமா?
"ஐஸ் வாட்டர்!"
"ஒரு கிரஷ்!"
"நாலு பிளேட் ஜாங்கிரி!"
கொஞ்சம் அதிகாரமான குரல்கள்தான். அவன் முகத்தில் அதே குறி, அதே நடை.
நான் உள்பக்கத்திற்குப் போகும் பாதையில் உட்கார்ந்திருந்தேன். என் மேஜையைக் கவனித்துக்கொண்டு உள்ளே போகிறான்.
மனதிற்குள் "ராம நீஸமாந மவரு" என்று கீர்த்தனம்! உள்ளத்தை விட்டு வெளியேயும் சற்று உலாவியது. அப்பா!
திரும்பி வருகிறான் கையில் பண்டங்களுடன். பரிமாறியாகிவிட்டது.
என்னிடம் வந்து பில் எழுதியாகிவிட்டது. எல்லாம் பழக்க வாசனை, யந்திரம் மாதிரி.
"ஸார், உங்கள் கைக்குட்டை கீழே விழுந்துவிட்டது, ஸார்!"
அவன் குனிகிறான் எடுக்க. நானே எடுத்துக்கொண்டேன்.
மனிதன் தான்!
"ஒரு ஐஸ்கிரீம்!"
திரும்பவும் மிஷினாகிவிட்டான்!
மணிக்கொடி, 29.7.1934
112
இது மிஷின் யுகம்