அவரைக் கண்டதுதான் தாமதம். "தாத்தா வந்திட்டாங்க..." என உச்சஸ்தாயியில் கத்திக்கொண்டு உள்ளே ஓடுகிறான்.
ஆளில்லாமல் அலங்காரத்துடன் நிற்கும் மணவறை, பந்தலில் ஒரு மூலையில் மேளக்காரன். நடுவில் வெற்றிலைத் தட்டு. யாரோ ஒரு பெரியவர் மட்டும் உட்கார்ந்திருக்கிறார். அவரையும் தாண்டி விழுந்து உள்ளே ஓடுகிறான். வீட்டு வெளி ஓர வழியாக உள்ளே பெண்கள் கும்பலை சுற்றிக்கொண்டு மச்சுப் படிகளில் வேகமாக ஓடுகிறான்.
ஓடுகிற வேகத்திலும் அவன் வாயில் ஊதல் இருந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது.
மச்சில் ஒரு அறைக்குள் திரும்புகிறான்.
வாசற்படியில் நின்றுகொண்டு விரைக்க வியர்க்க, "அப்பா, அப்பா! தாத்தா வந்திட்டாங்க!" என்று இளைப்பால் கம்மிக் கம்மிச் செய்தியைக் கக்குகிறான்.
அறையில் விரித்த ஜமுக்காளத்தில் வெற்றிலைத் தட்டைச் சுற்றி ஐந்தாறு பேர் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள்.
ஒருவர் பக்கத்தில் உள்ள திண்டின்மேல் முழங்கையை மட்டும் சாயவைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறார்.
மடியில் ஒரு மூன்று வயதுப் பெண் குழந்தை உட்கார்ந்துகொண்டு அவர் கன்னத்தைத் தொட்டுத்தொட்டு, "அப்பா! அப்பா!" என்ற வண்ணம் பெரியவர்கள் பேச்சில் தலையிட்டு தன் குதலையால் குழப்புகிறது. அவர் குழந்தையின் தலையைத் தடவிக்கொடுத்தபடி மற்றவர்கள் சொல்லுவதைக் கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்.
மகன் சப்தம் கேட்டதும் ஏறிட்டு அந்தத் திசையைப் பார்க்கிறார்.
"எங்கெடா..."
குழந்தை சிறுவன் கையிலிருக்கும் ஊதலைப் பார்த்துவிட்டு, "எனக்கும் ஊதல்" எனக் கத்துகிறது.
"தரமாட்டேன்... அப்பா, தாத்தாவைக் கூட்டியாரேன்" என்று கத்தியவண்ணம் கீழே ஓடுகிறான்.
குழந்தை ஊதல் வேண்டும் என்று கத்த ஆரம்பிக்கிறது.
"டே! கண்ணு... " எனத் தகப்பனார் பேச்சு எடுக்குமுன் மாடிப்படிகளில் இருவர் மோதிக்கொள்ளும் சப்தம்... சிரிப்பு.
"எங்கடா இந்த ரயில் அவசரம்?" என்ற பெரியவர் குரல்.
"இல்ல தாத்தா; உங்களைக் கூட்டியாரத்தான் ஓடியாந்தேன்...."
"அட போடா? படுக்காளிப் பயலெ, மாடிப் படிலே இப்படி ஓடலாமா?... பல்லு தெறிச்சுப் போகாது, விழுந்தா...?"
"விழமாட்டேன் தாத்தா!"
பாட்டனும் பேரனும் உள்ளே வருகிறார்கள்.
"நமஸ்காரம் மாமா! வரவேணும்...."
720
சிற்றன்னை
