பக்கம்:புலவர் உலகம், கம்பன் கலை நிலை 5.pdf/373

í . இ ா ன் 2027 போக முடியாது” என்பதை உறுதியாக வலியுறுத்த இந்த உவ மையை இராவணன் இங்கே கூ யிருக்கிமூன். அவனுடைய திண் மையும் திடமும் திமிரும் ைேமயும் இதில் தெரிய கின்றன. நெருப்பில் பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்பில் நீரைத் தெளித்தால் அதனே ت کے {اقے[ டருகிக் கொள்ளும. தன் உள்ளேயே இலயமாய்ப் போதலால் அங் ர்ே அதன் வெளியே மீண்டு வாாது. அதனை ஈ ண் டு அவன் குறித்துக் காட்டித் தன் ஆண்டகைமையை வெளிப் படுத்தி கின்ரு ை. தான் கையில் பற்றியதை எவரும் மீட்ட முடியாது என்ப தற்கு அவன் துணிவுடன் காட்டியுள்ள உவமை கருதி உணா வுரியது. யானை வாயில் போன கரும்பு, எமன் கையில் அகப்பட்ட உயிர் என இன எவாறு வேறு யாதும் கூரு மல் இரும்பு நீர் என் றது விரும்பிக் கொண்ட அவனது இரும்பு ர்ேமை தெரிய வங்கது. ‘கருங்கைக் கொல்லன் செங்தி மாட்டிய இரும்பு உண் கீரினும் மீட்டற்கு அரிது என வேங்கை மார்பன் இரங்க” (புறம், 21) உக்கிரப் பெருவழுதி ன்னும், பாண்டிய மன்னன் கவர்ந்து கொண்ட தன் அாசை மீட்ட முடியாது என்று வேங்கைமார்பன் என் ம்ை சிற்றாசன் கவன மிருக்கமையைக் குறித்திருக்கும் இதில் புண்ட நீர் உவமை வங்துள்ளமை காண்க. கனல் இருமபுண்ட ரிேன் விடாது மனவயின் அடககி' (பெருங்கதை, 3, 25-71) இன்னிர் கவ்விய எஃகின் கின்ற: (சிந்தாமணி, 394) என் மனத்துக்கு ஒர் இரும்புண்ட ைேர' (தேவாரம், கிருக்கழு, 1) திர இரும்புண்ட து போல என் ஆருயிரை ஆரப்பருக எனக்கு அரா அமுது ஆனயே’ (திருவாய்மொழி, 10-10) அரும்புண்ட ரீகத்து அடியிணைக்கு என் நெஞ்சம் இரும்புண்ட நீராவது என்ருே?’’ (திருவாங்கக் கலம்பகம் 95)